Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Resim ve Fotografcilik => Konuyu başlatan: Ömercan - Mart 05, 2015, 10:40:10 ös
-
İki arkadaş; belki dost. Biri gülmüyor diğeri ise gülüyor. Ya kadraja rastgele o şekilde yansıdı ya da arkadaşı sevmediği bir konu hakkında konuşuyor. Ya gerçekte dost değil; belki de en iyi dostu ve belki onu hüzünlü bir gününde güldürmeye çalışıyor. Her ihtimalde de ikisi insan ve her insan sevgiye sahiptir. Birisi daha az diğeri daha çok. Ne daha az sevgiye sahip olan biri diğerinden alçaktır ne de fazla sevgiye sahip olan diğerinden üstündür. Sevgi öğretilebilir paylaşılabilir. Belki kalemle kağıtla değil; ama sevginle insanların yanında olarak onlara destek olarak. Sanki Adagio işaretini görmüş birine hemen Allegro'nun yetişmesi gibi veya Dmitri Shostakovich dinlerken hüznün gidip yerini içimizi umut ile kaplayan eserleri ile yanımızda 100 yıldır olduğunu göstermesi de bir sevgi paylaşımı öğretisine örnek olabilir. Demek istediğim kırmadan mutlu olmayı ve etmeyi bilmek sevgiyi insanlar arasında yaymanın en iyi ve etkili yolu. Bunu ne öğütleyerek ne de yazarak aktarabiliriz ancak ve ancak yaşayarak sevgi ve nefret doğar veya ölür. Neyse çok uzattım hatta saçmaladım. Yazmak hissetmenin düşmanıymış bir kere daha anladım. Sevgiler.