Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Benim Siirlerim => Konuyu başlatan: kudüs prensi - Ekim 30, 2014, 01:10:26 ös
-
Dil konuşmamalıdır,
Kalbin işittiğini.
Birini aldatmak için
Önce kendini aldatmalıdır insan.
Şiir bir başkaldırıdır yaşama
Ve ıstırabıdır yalnızlığın…
Aşk,
Kısır bir tohumdur yürekte,
Her kadını heyecanlandırır,
Ama en çok erkekleri inandırır kendine,
Şövalye cinsinden olanları özellikle de…
Aynada tanıyamaz kendini kimse.
Hayranlık duymuyorum bu yüzden,
Aklı olmayan güzelliğe!
Bir kadın kendini yetiştirmelidir,
Çocuklarından önce.
Hem-cinslerimedir sitemim yine de;
Âdem’in içinde olmayan bir günahı,
Havva nasıl kabul ettirir ona öylece…
Geçmişten daha bilge bir öğretmen yoktur yeryüzünde.
Ama anlatması zordur bunu,
Gözleri ve kulakları menfaatle mühürlenmiş cahillere.
İnsanın yaptığı tüm iyilikler, çıkardır kendine;
Sözde saf niyetle, karşılıksız olsa bile…
-
Güzel ve okunası bir şiir.
Yazarı kimdir? acaba öğrenmek mümkün ise
-
Teşekkür ederim. Kendime ait bir şiirdir.
-
Sayın kudüs prensi,
Çok Güzel Olmuş, Benim de Hiç Alanım Olmasa da Bu Konuda Bir Şeyler Karalamaya Çalışıyorum.
Lakin Elimden Geldiği Kadarı ile Daha Çok Kendimi Geliştirmem Konusunda Araştırmalarım Devam Ediyor.
Edebiyat Bence; İnsanın Kendisini Anlatabilmesi İçin ve Karşısındakileri Aydınlatabilmesi İçin Kullanılmalıdır.
Edebiyatı, Felsefe ile de Birleştirince, Çok Daha İyi Sonuçlar Çıkabileceğini Düşünüyorum.
Devamını İlgi ile Bekliyorum.
Saygılarımla.
-
Özlemistik yüreğinize sağlik yeniden.