Çocukluğa Özlem

[KEMAL_7]

Güneş kadar yalnızım kalabalıklar içinde.
İçimdeki ben ısıtamaz bu bedeni.
Korkutuyor bu hayat beni.
Gösteriyor hep çirkefliğini, kahpeliğini, iffetsizliğini...
Büyümüşüm farkında olmadan.
Sürgün yemişim çocukluğuma.
Dönemiyorum bir daha.
Alamıyorum o eski kokuları, göremiyorum şimdi çocukluk rüyalarımı.
Hayat sularında fazla açılmışım şimdi koca bir okyanusun ortasındayım;
O koca okyanustan da koca kara deliği çekiyor beni.
Artık kalmadı gücüm kapıldım ben de gidiyorum.
Kim bilir belki de çocukluğuma dönüyorum...

[Risus]

Başlığı görür görmez göğsüme bir öküz oturdu sanki, anlayıverdim içinde neler yazdığını...

[KEMAL_7]

Biraz daha açarsanız sevinirim sayın Risus

[Risus]

Başlığa bakınca bir an olsun çocukluğuma yani daha özgür olduğum zamanlara özlem duydum. Hayatın gürültüsü, telaşı fazlasıyla kısıtladığı için, çocuk olmanın o eşsiz duygusunu, özgür sevgi ve heyecanını özlediğimi hissettim.

[KEMAL_7]

Haklısınız. Aslında hayat mı bu kadar gaddar yoksa bu işte başka bir sır mı var bilemedim. Hayat bu kadar hızlı olmalı mı? Sadece hırs,makam ve daha fazlasını istemekle mi geçmeli?
Duygular hayatın bu hızını frenlemeli belki de. Düşünmeli o vakit. Başlangıcından an'a kadar geçen zaman da kendini izlemeli. Bir an, varlığına son vermeli usunda ve hayatı bir gözlemlemeli, seyretmeli insanı. O zaman vakıf oluyor insan bazı şeylere diye düşünüyorum.