O, İşaret eder.......

[oasis]

Dünyaya gelen dünyasını oluşturan her bilincin doğal sorunu; zihninin sürekli olarak uyarıma maruz kalması sonucu entelektüelleşmesi ve bununla beraber “kavramlaştırmaya” giderek ürettiği, Varlığı bölerek oluşturduğu “nesneleri” gerçek  zannetmesidir.

“Birbirlerinden ayrı” olarak kabul edilen birimler “nesne” olarak adlandırılır. “Kavramlaştırma” (ve isimlendirilmesi) olmazsa doğal olarak nesneler de olmayacaktır.
Bir bebek bedensel zihinsel olarak geliştikçe, Zihni ilk önce “Anne” ve “ben”, daha sonra da çevrenin şartlandırmaları sonucunda “ben ve diğerleri” kavramlarını (ve isimlendirilmelerini) oluşturdukça Hakîkat’i  bölük pörçük eder ve O’ndan iyice uzaklaşır.

Hakîkat bünyesinde hakkında kavram oluşturup O’nda “nesneler yaratma” Hakîkat’i “böler”. Varlık -varlıkta kavram oluşturan “varsayımsal/geçici benlik” tarafından varsayımsal olarak  bölünür. Varlık indinde ise bölünme yanılsamadan ibarettir.

 Bir benzetme yapmak gerekirse… Bir şehrin elektrik şebekesinde akan elektrik gerçekte TEK’tir. Ama biz bu TEK’i “A’nın, B’nin, …, Y’nin, Z’nin evindeki elektrik” diye sanal olarak kavramlaştırıp isim verip, sanki ayrı varlıkları varmış gibi her evin elektriğini ayrı ayrı nesnelleştiriyor ve TEK elektriği yanılsamalı olarak bölüyoruz, çoğaltıyoruz.Gerçekte hiç birinin ayrı bir varlığı yoktur. Her biri yanılsamalı olarak ayrı kabul edilen varlığını o TEK elektrikten alır, her biri TEK elektriktedir, TEK elektriktir. Ve Elektrik TEK’tir

Hakîkat/Varlık gerçekte kavram/isim/ayrılık kabul etmez. Her kavram zıttı ile var olduğundan (ve Varlığı böleceklerinden) gerçeklikleri de yoktur. Hakîkat/Varlık, gerçekliği olmayanlarla da tanıma gel(e)mez. Gerçekliği olmayan kavramlar/isimler zihin için ancak Hakîkat’e yönlendiren birer işaret, araç olabilir.

Hakîkat kelimesinin işâret ettiği Hakîkat’in kendisi ise “kavram” olmayıp “ayrılıkların yokluğudur”. Kavramların ve nesnelerin kayboluşudur. Nesneler, oluşturulan kavramların ayrı birer gerçeklik sanılması olduğundan Farkındalıkta hakîkatte yer kaplamaz, Varlığı bölemezler.

Hakîkat’i bilmek (kavramların değil) ayrı ayrı nesnelerin olmadığını yaşamaktır. “Ben, Sen, O, …, HÛ” birer kavramdır, gerçek değildir. “Evrensel Farkındalık” vardır; ama Farkındalığın “ben(ler), sen(ler), HÛ” olarak kişileştirilmesi/Hüviyet verilmesi illüzyondur. Her bir isim/kavram bölük pörçük sanal dünyamızdan Hakîkat hakkında yapılmış işâretlerdir. Varlık hakkında yapılan İşâretlerin (HÛ yapar, eder gibi isimlerin/kavramların) gerçekmiş gibi zannedilmesi, HÛ’nun işâret ettiği Hakîkat’in zamanla zihin tarafından nesnelleştirilmesi=ayrılaştırılmasına neden olabilecektir. Bu durum kavramlarla algılamaya programlanmış zihinlerimizin doğal sonucudur. İşâret edilen Hakîkat Şuur/Kalp tarafından hissedilebilir ancak.

“Yapan, yaptıran HÛ’dur”; denilir. Bu cümlenin gerçek olarak addedilmesi Varlığı “yapan-yapılan, yaptıran-yaptırılan” olarak bölmektedir ve bu yüzden Hakîkat değildir.

HÛ, bizden  zihin için yapılmış bir isimlendirmedir. Şuur’da sezilmesi gereken ise “Ben, sen, O, … , HÛ” ayrı-gayrılığı olmadığından gerçekte “Mutlak Fâil ve İzâfi Fâiller” olarak tanımlanabilecek hiçbir Fâil’in olmadığı gerçeğidir. “Fiillerin” sonsuz devinimi vardır. Her fiil “Kendiliğinden” eyleme gelir.

Hakîkat’in kendisi “ayrılıkların yokluğudur”. “Ben, sen, O, … , HÛ”‘nun kayboluşudur.

Özgürlük de, Mutlak Fâil veya İzafî Fâillerin, Fâil olacak varlığımızın olmadığını Hissedip Eylemlerin Akışında Kaybolmaktır.

Hakîkati sezmek, Fâiliymişiz gibi başladığımız eylemlerden vazgeçip “Sadece eylemin gerçekleştiğinin” Farkındalığı-nın kalmasıdır, Fark eden -ben/HÛ- olmadan!..

Aradaki Farkı fark etmek üzere…....(ALINTIDIR)


IŞIK ve SEVGİ ile KALIN.......