‘’Galiba birisi bize sesleniyor’’ dedi delikanlı,
Manastır duvarının yanındaki tepenin üstünde duran Bernhard Birader aşağıya el sallıyordu.
Orlando sadece şu kelimeleri anlayabildi : ‘’Gemini…Büyük Üstad’ın yanına….’’
Paris Tapınakçılarının Büyük Üstad’ı olan Peter de Montaigu , çalışma odasının yüksek penceresinden aşağıdaki sütunlu yolda belirli bir düzene göre dizilen Tapınak Şovalyelerini seyrediyordu. Sol omuz kısmında kırmızı bir haç bulunan uzun beyaz pelerini rüzgarda uçuşuyordu. Büyük Üstad , taburesinin üzerinde yazı tüylerini sivrileştirmekle meşgul olan sekreterine döndü: ‘’ Gemini geldi mi?’’
Orlando ve Adrian da ikizdiler. Onları birbirinden ayırt etmeyi kimse başaramadığı için Gemini diye çağrılıyorlardı: İkizler.
Yüksek kapı açıldı ve içeri uzun boylu , zayıf , otuzlu yaşlarının ortalarında bir adam girdi. Kısa kesilmiş saçları bir kirpinin dikenli derisini andırıyordu. Yüzünü geniş bir sakal çevreliyordu. Kapının karanlık sövesinin bir adım önünde beklemeye başlamıştı. Yüzünde köylü kabalığıyla beraber ince bir duygusallığın izleri görülüyordu.Soylu hayvanlarla çiftleştirilen atların veya köpeklerin yavrularında da benzer bir yüz ifadesine rastlamak mümkündü. Adamın anlamlı dudakları ve burun kanatları , yırtıcı bir hayvanınkini andıran geniş çenesiyle tam bir tezat teşkil ediyordu.
