Umut üzerine....(denemelerim)

[Halsond]

Umut insanoğlunun yaşama arzusunun kaynağıdır.

Çaresizlik, kör bir kuyudur bazen, düştün mü bir kere ucu bucağı gelmez sanırsın. Bir yer ararsın tutunacak, bir ışık ararsın etrafta ama bulamazsın, kendi sonunun geldiğini sanırsın. İşte ne zaman hayatta düşüşe geçsen, elinden hep o tutar, hep o cesaret verir insana. Umut bazen, doğan güneş ile bazen bir martının çığlığında bazen ise akıllarda kalan bir hayal ile beliriverir bir anda. Ne zaman geleceği belli olmaz, onun için her zaman hazırlıklı olmalısın, geldiğinde tutabilmelisin ellerinle, koyabilmelisin gönlünün en güzel yerine ve beslemelisin onu hiç doymacakmışcasına.

Bir çaredir umut, karanlıktan aydınlıklara çıkmak için. Belki de insanın en özgür olduğu zamanlardır, umutlandığı zamanlar. Kim engel koyabilir ki umutlanmaman için. Ölüm döşeğindeki bir hasta için bile, ruhu bedenden çıkmadıkça her zaman bir umut vardır kendince. Belki bu yetecektir tekrar hayata dönebilmek için kendine. Ben ne hastalar biliyorum ki, umudu sayesinde hayatta kalan ve ne hastalar biliyorum ki umudu olmadığı için vaktinden çok önce hayattan ayrılan. Belki de Çiçero’nunda dediği gibi; Hiç kimse bir yıl daha fazla yaşayacağını düşünmeyecek kadar yaşlı değildir. 

Umudunuz sayesinde dünyada yapamayacağınız hiçbir şey yoktur. Emin olun ki yapamadıklarınız farkında olamadıklarınız veya yeteri kadar umut bağlayamadıklarınızdır. Umut, inançlarınıza olan bağlılığınız ile beslenir. Gerçekleşmesi, onlara ne kadar dört kolla sarıldığınız ile doğru orantılıdır. İnsanoğlu bu anlamda kendi güçlerinin farkındalığına tam anlamıyla erişemese de, mükemmel bir varlıktır. Umudun eyleme dönüşmesi için gerekli olan her şey senin içindedir. Yeter ki görebilesin ve hissedebilesin onu.

Umut gayret ister, inanç ister bazen her şeye rağmen inat ister. Derler ya hayatta her şeyini kaybet ama umudunu kaybetme asla.