Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Edebiyat => Siirler ve Sairler => Konuyu başlatan: Risus - Ağustos 02, 2015, 12:58:01 ös
-
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlarda,
önce bir yutkunur ve sonra her zaman ki güçlü duruşuyla konuşur insan.
Belki sever, belki özler ama dile getiremez. Aşk'ta bu değil midir?
Dilden dile dolaşan değil! , gönülleri kavuran değil midir?
Ne yaparsın be gönül..
Alıştık sevgisizliğin ve düş kırıklığının tekrarına.
Alıştık yarı yolda bırakılmaya.
Senin sevgin, sevdiğini kainatın gözbebeği yapmaya,
en değerlisi yapmaya ve her anında o'nunla nefes almaya muktedirdir.
Ne diyor Mevlana;
Aldırma söylenenlere: Varsın, görenler seni bir ot sansın.
Sen gül ol da, uğruna ötmeyen bülbül utansın!
Risus