Sartre - Hiçlik -2

[ceycet]

seksen

kendi ağırlığından korkanlar, başkalarına eklentidir
zor olan kendini sırtlamak değil, sonsuza kadar taşımaktır
ışık kendi gördüğü eşyaya kendi gözüyle bakar
ışığın gözüyle eşyaya bakan, başkasının gözünden akan yabancı bir gözyaşıdır
bütün renkler ışığın eşyaya bakışında vardır
kendi gözüyle eşyaya bakan eşyanın rengini ya da renksizliğini ya da yokluğunu görür
bütün sesler ilk sesin tekrarıdır
bir tuğla parçasına bakmakla insanın kendi benliğine ya da tanrının yüzüne bakması arasında fark yoktur
insan bilmediği bir şeyi başka birisine ancak susarak öğretebilir
her şey birbirinin aynıdır
zıddıyla olan yoktur
hakikatin zıddı yoktur
var olan var olmak için zıddına ihtiyaç duymayandır
şeytan tanrının değil meleğin zıddıdır
susmak zıtları reddetmek, her şeyi birlemek, biri hiçlemektir
kendisinden dışını yaratan kendisi, kendisi dışından yaratılan başkalarıdır
işin hakikatine eren ise ne yaratan ne yaratılandır sadece olandır
varlığıyla hiçliği arasında bir fark görmemek olmanın kanıtıdır
güzel şeyler ancak karanlık, katı, çirkin ve kötü şeylerle anlatılır
öz ise susar, güzele inanın kötüye inanan kadar günahkar olduğunu bilir
etmişdokuz

birinin kendi kendini kaybetmesi, kendini sonsuzluğa eklemesidir
birinin hayat tarafından kaybedilmesi, kendini sonsuza kadar tekrar etmesidir
yanmak, kendinde kalmaktır
hayat dört kademedir
birincisi kişinin başkalarını tekrarlamasıdır
ikincisi kişinin kendini tekrar etmesidir
üçüncüsü kişinin tanrıyı tekrar etmesidir
dördüncüsü ise varlık çemberinden kurtulup durmak
ya da olmaktır
bu mertebeye varmak her şeyi yerine koymaktır
ya da her şeyi yoklamaktır
ya da kendini unutmaktır
kendini bulmak kendini unutmaktır
var olduğunun farkında olmak varlığa engeldir
varlığın dili hem içe hem dışa doğru kıvrılan suskudur
unutulan hatırlanır, göz önünde duran yitiktir
bir isimle adlandırılmak, o isme denk olmaktır
isim eşyanın haricindedir
isimler, renklere iman edenlerin mahpushaneleridir
kendi mahiyetlerini çok geniş sananlar,
kendileri ile karşılaşınca,
başkalarına kaçarlar
insan boşlukta yer tutmayan bir nokta olduğunun farkına varırsa,
her şey ona eklenir
hiçliğini kabul eden, hepliğe erişir
susmak kendi kanınla yıkanmaktır
huzur, hissetmemenin diğer bir adıdır.

****

yetmişsekiz

yürüyüşün hakikati yolun kendini yürüyüşünde gizlidir
insan kendini yolun kendini yürüdüğü gibi yürümelidir
farkındalık, bütün olmazların anasıdır
insan bir çok benlikten oluşur
bir benliği yaşatmak diğerlerini öldürmektir
hiçbirini yaşatmamak, hepsini diri tutmaktır
hiç birini anımsamamak kendi yoluna devam etmektir
ya da kendi yolunun kendine devam etmesidir
haricten her kopuş, bir kendine varıştır
insanın bütün yanları, kendi yalanlarıdır
kendinden korkan, yalanlarına kaçar
zaman kendini yeniler
insandan bağımsızdır
zaman, kendi kendine tutsak bir mahpustur
her an, her anın tekrarıdır
insan kendine varınca, zaman da kendine kalır
kendisine inanan, başkasına inanmaz
kendisini sırtlanan başkasına yük olmaz
kendisine varan yolu tüketir
"kendisini bilen, rabbini bilir"
kendisini silen, rabbinde erir
insan her şeyi kendi haline bırakınca,
kendisi de kendine kalır
bütün karışıklıkları eylem doğurur
her türlü eylem yok edilmelidir
eylemde bulunmak kendine tapınmak,
haricine küfretmektir
hakikat eylemsizlikte gizlidir
her şeyi durduran,
değişimden sıyrılan,
hiç bir şeyi duyumsamayan,
varlığı kaybeden,
yokluğa yerinmeyen,
yolun kendini yürüyüşüne dönüşmüştür.