Adem ile Havva Trajedyası

[shemuel]

Yoktu yeryüzü.
Yokluğun kendisi,
Tanımlanacak bir yokluk;
Tasviri olmayan bir tanım arıyordu.
Henüz ter kokmuyordu
Emeğin ekildiği
Ve ekinlerin yeşerdiği topraklarda.
Tanrılar bile doğmamıştı.
Ne hikayelerini anlatacak bir dil
nede anılari saklayacak bir dağ vardı…

Güneş yanmamıştı aşkın narına…

Bir su tanesiydim
olmayanin hiçlik denizinde.
Bir toprak parçasıydım
Zaman ve mekan sınırsızlığında
Yanan bir ateştim
Kayıplığın tam ortasında
Havaydım.
Nefesimin boğulduğu iklimlerde…

Ötedeydim. Ötekiyim.
Birdeki ikilik
İkilikte ki tekim ben.
Ötekiyim ben.
Öte de kalan değil,
yakındaki uzağım ben.
Bilinmez hiç değilim.
Tanrılari korkutan gerçeğim ben.
Kendini, kendisiyle sınırlandıran,
sınırları kendisiyle var edenim ben.


Bütünün, parçasının bütünüyüm.
Ateşleri yakan doğuşum ben….
Tüm bilinmezlere karanlığımı sundum.
Gölgemi bahşettim tüm derinliklere.
Kollarımın uzanamadığı yerde
son bulan baslangıcım ben
Gidemediğim mekanlara ötekiliğimle gittim.
Bitimsiz bir başlangıcım ben.
Söz ile anlatılmak istenen değil,
söze can verenim.
Kendini anlamlara ekenim ben.
Ben insanim….

Bütünün parçasinin bütünüyüm.
Bütündeki zıtlığım ben.
Kopuşum ise gebe oluşumdur kendime…

Sıyrılıp bir candan
cana kavuşmak için
ölümleri cana kattım
yeniden doğmak için..


zaman gibi akar ve dönerim ben…
duran bir durgunluk değil,
hep akan
ve hep varolanım ben…
Her adimda yeniden doğuş
değildir doğuşum.
Doğuşumu insanlaştırmaktır amacım.

Bütün gibi yandım.
Tarih ile yaşandım.
Sayıları yüzlerle, binlerle
milyon hatta milyarlarla çarptim.
O kadar kendim tükenmişken kendimden
Yeni bir ben yarattım kendi kendimden

Benimle akti her şey.
Şeylerin bilinciyim.
Nesnenin kendisiyim.

Her akışıma farkli bir zaman
farklı bir tarih eşlik etti.
Bende değil, benimle degisti.
Akmayan ise yoklukla yer değişti.
Asırlarla birlikte yandım.
Kavruldum varoluşumla.
İçimdeki koca boşluğa
yalnızlığımı sundum.
Her dönüşümde dışımdaki öteki oldum.

Ötekinin özü,
özün kendisi oldum.
Oluş oldum.
Oldum.
Sonsuzluğun çemberindeki halkayım ben
Dairenin merkezindeki yanisim ben
Ben dünyayım.


Sessizlik….
Dört bir yan bomboş.
Boşluğun içindeki anlam bile
suskun
sakin
bir dağ rüzgarı kopup gelir adı konulmamışlardan
Tüm boşlukları şöyle bir dolaşıp
kendini kendisine salar.
Kendisi ile sarar.
Kendisine dolar…
Mavi bir denizin üzerinden
usulca mavilikler alir.
Tadi artık denizdir.
Mavidir
Yakamozdur
Şanı ise rüzgar..

Ben milyonların hepsiyim
milyonlardan hiçim…
Bir milyonken tüm elementlerden
Kendi içimde milyarım tüm cisimlerden

Ben nefesi solumadan önce
Nefes beni soluyordu.
Ben denizlere dalmadan önce,
Denizler bende boğuluyordu.
Rüzgarlara kapılmadan önce
Rüzgarlara koşmayi öğrettim.
Gebe kaldi doğa bana
Asırlarca sakladı beni
Başka biçimlerde…
Esaretimde keşfettim benliğimi
Topluca kırdım zincirlerimi
Ellerimle sarip, düşüncelerimi
Aklımla yoğurdum ellerimi…

Tanrıların katından kovuldum
Aforoz edildi eylemlerim
Güçsüz bulundu da bedenim
Bir biçime sokamadilar beni..


Benliğim sende anlam buldu
Yaradılışıma isyandın sen
Bir çamur kütlesi olamazdım
Toprağı filizlendiren ben iken
Nasıl olur da topraktan
filizlenirdim.
Suyu avuçlarimda boğarken
Nasıl olurdu da su olurdum.
Ben çamuru ellerime alip,
Seni yaratamazken,
Toprak nasıl su ile buluşur da
ben olur.
Ben oluşun kendisiyim.
Düşüncem sende anlam buldu.
Varlığım seninle yoğruldu.


Sen toprak ol,
bense su…
yeniden yaratalım
kendimizi.

Önce kelam varsa,
Neden lisanı yoktu ilklerin…
Neden korkarlardı kendilerinden…

Cennetten bir günahlik elma çaldim
Melekleri önümde diz çöktürüp,
huzurumda mahşeri hür bıraktım.
Yaratan mı yaratılan mı?
Bence ne yaradan
nede yaratılandir.
Asıl olan insandır.
Cehennemden bir iklimlik
ateşler çaldim.
İsyanım günahımsa
Bu uğura varlığımı koydum.
Cehennemden bir mevsimlik
ölüm çaldim.
Cehenneme bir dönümlük
günah sundum…

[shemuel]

ADEM:


Silikleşmiş yüzeyinde
Kendini görmeye çalisan biçare
Sana kendinden başka hangi cisim
Aynalık edebilir?


Sen kendi karanlığındayken,
Hangi nesne kendini sana gösterebilir,
sen kendini kendine göstermedikten sonra.
Bu ne düştür,
Bu ne hayaldir böyle?
Bir sürgün içinde özgürlüğünü arayan
Mahkum gibiyim.
Hangi yana baksam kaçmaya
Çalıştıklarım
Bu kadar korku arasında
Bu kadar mahkumiyet arasında
Nerede bu özgürlük?


Kendimi, kendime mahkum ediyorum.
Kendimi kendimde tüketiyorum.
Bir düş göründü gözüme,
Gözüm bir düşe uzandi.
Uzandi da o düşe,
Dokunamadı kendisine…

Tek midir güzel olan
Yoksa güzel bir yansımamıdir
Bazi insanlara özgü olan?
Görününce anlam bulan
güzellik midir yoksa
görmek istediklerimiz midir?
Belki güzellik bizim arayışımızdir.

Aranınca bilinmeyen
Bulunanda bilinmiyor.

O kadar yeşildi ki her şey
Ve o kadar maviydi ki deniz ile gökyüzü
Hangi renk anlatır bu rüyayı
Ve bu düşü?
Ve hangi rüyanin yaşanmışlığı
Fark eder ki bu seyri?

Ben, bir ben gördüm kendi benliğimde
Ben bir düş gördüm kendi gerçeğimde.
Kendimi feda edip, bir düş olacaksam



Ve kendi gerçegimi huzuruna sunacaksam
Al! ! ! Tüm gerçekligim senin olsun...


Bir kere göründüyse güzelin cemali
Cemalimden sök al bu hayali
Hayalimde yer bulmasın
Başka bir güzelin işgali.

İlahi olanın ne sureti
nede cismi vardır
sadece kulaklarda ismi,
dudaklarda duası vardır.

Bir ben miyim kendine
cennetten rüyalar diken?
Bir ben miyim bir melek sureti ile Allah’a sevda da ihanet eden?
Ve bir ben miyim kendi için yaratilan
Dünyadan kovulan?

Havva ayrı bir cansa
cana dolanan
bense Ademim cennetten kovulan.
Bir elma büyüklüğünde
günaha sarılan
ve tüm cenneti bir sevdaya
kurban kılanım ben?


Su yalnızlığıma bak
Su biçare hale bak
Birde düşte sevdaya koşan bana bak
Hangisi benim?
Yada hangisi ben değilim?
Ben bir düş isem
Gördüğüm düş gerçeğimdir.
Düşün, uyanmasıdir.
Eğer ben bir gerçek isem,
Gördügüm düş benim yansımam,
yani benim gölgemdir.
Fakat hangi gölge bu kadar
aydınlıktır?

ve hangi gün bu kadar berraktır
Ya biz isimleri yanlış vermişiz,
yada ben deliriyorum?

Kovulduysam cennetten
ve ızdırapsa bu dünya bana
hatta bir sürgündeysem.
Ve hatta lanetlendiysem
Tanrı katında,
Neden bunca kitap?
Neden bunca öğüt?
Kovulduğum yere geri çağrı mı?


Peki sevap nedir?
Affı midir günahın
Yada telafisi midir cennetin?
Madem bağışlanmaz bir hata ile
kovuldum cennetten
hangi sevap ile
kurtulurum bu cinnetten?

günah ve sevap kendilik midir,
yoksa başkalık mı?
Kendince olan eylemini
Bir günahkara sevap eyleyen nedir?

Kendince bir kovulusu
Ilahi aforoz eyleyen
beni yaradan midir
Yoksa benim günahim midir?

Eyyy! ! ! düslerime sığmayan benliğim
Eyy! ! ! Beni, benden eyleyen düşlerim
Neden bana yazdırdınız
Günahın kutsal kitabını?
Neden kendi düslerimin izdirabini
ve kendi hayalimin çarmıha gerilişini
ve kendi yok oluşumu bana yaptırdınız?


Kimi insan, dilinin cennetinden,
kimi insan, seslerin cennetinden
kimi insan da düşüncesinin cennetinden
kovulmustur
bense sevabin cennetinden kovuldum...

Kimi insan, yaptıklarıyla,
kimi insan, davranışlarıyla,
kimi insan da söyledikleriyle
cenneti hak eder.
Bense günahlarimla...

Bir düş gördüm. Ilahi bir şiirden,
aforoz edilmiş duygularla yazılan.
Teninde günah terleri akan,
bir kadın sevdim.
Bir ağacin ömrüydü sevdamız.


Ve bir düşün görüldüğü andı sevgimiz.
Aslında ben görmedim sadece yaşadım onu.
Aslında ben yaşamadım sadece düşledim onu.
Yaşanmışlığın tarihi vardır.
Onunsa yokluğu.
Yoklugun adı vardir.
Onunsa düşleri…
Düşün karanlığı vardır
onunsa korkuları.

Kevser ırmağından kana kana
içerken sevdayı
yasak meyveden tattım günahı..
içimde filizlendi.
Farkli mevsimlerde sevabımı açti

Adem var’dır. Havva ise oluş.
Farklılıkların bütünüdür varoluş.
Cennetse yeryüzünün kendisidir.
Başka birinin bahçesinde yeşerene
Göz dikerek yeşermez insanlık.