Masonlar.org - Harici Forumu

 

Gönderen Konu: Edebiyat-Toplumların kardeşliğ hikayesi  (Okunma sayısı 4038 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Ağustos 22, 2011, 12:18:15 ös
  • Ziyaretçi

Değerli Form Üyeleri,
Masonluğun evrensel amaçları olduğunu,  Masonların öncelikle milli duygularına bağlı olmakla beraber, ırk, din, dil farkı gözetmeksizin insanların kardeş olduğunu gözettiğini siteden izlemekteyim.
Bu sebeple bir kitaptan aldığım, bu duygularımı yansıtan gerçek bir kısa hikâyeyi sunmak istiyorum.
Sevgi ve Saygılarımla,
HERKÜL

ALTIN ARAYAN YUNANLI AİLE
   1955 senesiydi. On dört yaşındaydım… Bir gün Cerrahpaşa’daki evimizin kapısı çalındı. Semtimizin çocukları büyük bir merakla iki bayanı kapımıza getirmişlerdi. Bunlar orta yaşlı, Japone kol açık bir elbise giymiş şişman bir hanımla, yaklaşık on sekiz yaşlarında bebek gibi tabir edilen çok güzel bir kızdı. Bize “Kalimera” dediler, biz de semtimizdeki Rumlardan öğrendiğimiz için aynen cevap verdik ve içeri buyur ettik.
 
   Daha sonra orta yaşlı şişman hanımın çat pat konuştuğu birkaç Türkçe kelime ve işaretlerle, kendilerinin Yunanlı olduğunu, Babamla Ankara gemisinde bir seyahatte tanıştıklarını ve adresimizi bu şekilde elde ettiklerini öğrendik. Annem böyle bir ziyaretin mahiyetini bilmediğinden rahatsız olmasına rağmen, geleneksel misafirperverliğini göstermeye çalıştı. Çaylar içildi, yemekler yendi.

   Konuşmalar ilerledikçe, bu ailenin atalarının Kurtuluş Savaşı sırasında Türkiye’den kaçtıklarını, Bursa ve İstanbul’daki evlerinde ise gömü olarak içi altın dolu küpler bıraktıklarını, şimdi ise bunları aramaya geldiklerini öğrendik. Gelmeden evvel, Yunanistan’da bazı resmi makamların; “Türkiye’ye gitmeyin…..” dediklerini ve çok ta korktuklarını söylüyorlardı.

   Kızın ismi Sophia idi. Bakarken çarpılmıştım. Yunan kızları bu kadar güzel miydi? Menekşe rengi gözlü, hafif balıketinde, fıkır fıkır, bebek gibi bir kızdı.

   Ben daha küçükken semtimizde çok Rum aile vardı. Rum kızları çok güzel ve cıvıl cıvıl olurlardı. Onlarla oyun oynarken içimizin kaynadığını hissederdik. Bizi “Ela! Ela!” diye seslenerek oyuna çağırırlardı. “Kalimere, kalispera, kaliniktas” gibi Rumca kelimelerle selamlaşırdık. Yaşlanan kadınlarının çoğu ise şişman ve hatta birazda sakallı olurdu. Koyu dindarları ise, siyah başörtülerini arkaya doğru bağlar, siyah elbiseler giyerlerdi. Hafifmeşrep olanları ise, dine pek aldırmazlar, seksi hareketleriyle erkeklerin odak noktası olur çok canlar yakarlardı. Onlara kendi azınlıkları “Putana-oro…” diye takılırlardı.

   Rum erkekleri ise gençken sevimli, hareketli ve bıçkın olur; yaşlandıkça durulur ve içlerine kapanırdı. Arada gayrı Müslimlerle, Türk ve Müslümanların dillere destan aşkları yaşanır, çoğu zaman bunlar ayrılık ve hüzünle noktalanırdı. Çünkü genelde koyu dindarların baskısıyla, herkes kendi dindaşıyla evlilik yolunu tutar, yaşadıkları büyük aşklar anılarında kalarak, Eleni, Anuşka, Aspasya’ların ‘Drahoma’ paraları kendi ırklarının erkeklerine giderdi.

   Misafirlik devam ettiği sürece, yaşımın verdiği heyecanla Sophia’ya platonik bir aşk duymaya başladığımı hissediyordum. İçimde bir şeyler ateşleniyor, yanıp tutuşuyordum. O da bana ilgisiz değildi. Bunu her fırsatta belli ediyordu.

   Diğer yandan düşünüyordum; “Ülkeler neden birbirleriyle böylesine düşmandı?” diye. Setimizdeki Rumlarla gül gibi geçiniyorduk. Birbirimizin evine misafir gider, dini bayramlarını kutlar, aileler birbirlerine yemekler ikram ederlerdi. Ben onların yaptıkları incir tatlılarının hastasıydım. Biz onların semtimizdeki çok sayıdaki kiliselerine gider, onlar da camilerimizi ve yatırlarımızı ziyaret ederlerdi. Bu gelen anne ve kızla da lisanlarımızı bile bilmediğimiz halde, muhtemelen ayni kültüre yakın olduğumuzdan bal gibi anlaşıyor ve yakınlık duyuyorduk...

   Kız işveyle, bana kokusunu hissettirecek kadar yaklaştıkça, çıldırtıcı duygular arasında bunları da düşünüyordum. Yürürken sık sık yan yana geliyorduk. Ben çekingen davranırken o birkaç defa kaçamak elimi tutup sıktı. 

   Ertesi gün Samatya’da olduğunu söyledikleri evi aramaya başladık. Bu arayış bana da, onlara da, tarih içinde asırlar süren bir yolculuk gibi geliyordu. Tarif ettikleri yerlerde her şey değişmişti. Kalan birkaç ahşap ev ise çok haraptı. Gömüden bahsetmeden, kapıları çalıp iz sürdüysek de, atalarından kalma evi tespit etmek mümkün olmadı. Semtin yaşlıları ise; “Çok eskiden burada Rumlar otururdu. Pazar günleri topluca kiliseye giderlerdi. Şimdi hepsi yok oldu. Siz nereyi arıyorsunuz?” diye soruyorlardı.

   Bana göre de ve onlara göre de onların aradıkları sanırım eskilerinin izleriydi. Ataları, geçmişleri, eski tarihleriyle bağlantı kurup, kökenlerinin gizemlerine inme merakıydı. Değişen yönlerine rağmen bu şehirde, ataları ve geçmişleri yatıyordu.

   O altın arayışı hiç bitmesin, kız da hiç gitmesin isterdim. Onun da ışıl ışıl gözlerinden alevler saçılarak yaklaşırken, bana karşı ayni hisleri duyduğunu hissediyordum. Bir aşkın çiçeğinin goncasının açmadan solacağı gibi ümitsiz ve karmaşık duygular.

   Devletlerin düşmanlıklarına bir kere daha lanetler ederek, bir daha birbirimizi hiç göremeyecek olmanın hüznüyle onları Bursa’ya gidecek otobüse götürdüm.

   Ayrılırken annesi bana sarıldı ve "Efharito poli “ diyerek çok candan teşekkür etti. Sophia ise birden üzerime atlayıp sımsıkı bana sarılıp beni öpmeye başladı. Afallamıştım.  Bir yandan da boğulurcasına bir sesle kulağıma; den tha se xehaso pote”[/
b] gibi bir şeyler fısıldadı. Sonradan Rumca bilenlere sorduğumda; [b]“seni asla unutmayacağım”[/b] anlamında bir cümle olduğunu söylediler.

   Onlara el sallarken, kızın gözünden akan birkaç damla yaşın yüzümü ıslattığını fark edebildim. Yaşamıma girecek bütün kadınlardan bana gözyaşı bulaşacağını ve bana da akıttıracağını henüz o zaman bilmiyordum. Hissettiğim bir şey varsa o da; bu kısacık tanışıklılıkta birbirimize duyduğumuz bu ani duygular, asılar evvelinden gelen bir ilişkinin, bir anda su yüzüne çıkmış belirtisi gibiydi. Bu ayrılıkla, gönlümün bir parçası onlarla Yunanistan’a kadar gidecek ve o birkaç damla yaş, yanağımda kurusa da, yüreğimdeki izini bana ömrüm boyunca hissettirecekti.

   Otobüs uzaklarda kaybolana kadar, peşinden koşup ona el salladım. O zamanki şehirlerarası otobüslerin camları açılabiliyordu. O da beline kadar sarkmış, bana el sallayarak eliyle öpücükler gönderiyordu. Bu öpücükler ve gözyaşları, belki de savaş ve düşmanlıklarla yok olup giden insanların, kültürlerin, beraberlik ve sevgilerin simgesiydi. Düşmanlıklara tekrar lanet ederek, Yunanistan’a kadar koşacağımı sandım.

   Otobüs kaybolduğunda, ben hala arkalarından koşarken, onun da tarihinin yattığı, atalarıyla İstanbul’da beraber olmanın tesellisini hissediyordum. Bu yüzden her ikimizde hiçbir zaman bir araya gelemeyecek olsak dahi, birbirimizi birçok sebeple hatırlayacak ve asla unutmayacaktık!..

(Yaşadığım İstanbul-Ö.B- Kitabından derleme. Arkeoloji-Mozaik yayınları)

Sevgi ve Saygılarımla,
HERKÜL[/size]


Ağustos 22, 2011, 12:54:31 ös
Yanıtla #1
  • Seçkin Üye
  • Uzman Uye
  • *****
  • İleti: 7217
  • Cinsiyet: Bay


Çok güzel bir öykü... Belki böyle yüzlercesinden biri.

Ancak yılı dikkatimi çekti beni başta: 1955.

Bu öykünün olayı 6 Eylül'den önce kuşkusuz. Çünkü o gün tüm bu güzel kardeşliği yıkmaya başladık tüm kışkırtılmışlığımızla.

Tepkimiz haksız sayılmazdı.

Ancak yaptıklarımız kesinlikle haksızlıktı.

Haksızlığın ötesinde hırsızlıktı, talancılıktı, yalancılıktı.

En kötüsü bu güzel kardeşlik duygularına karşı bir yıkımcılıktı.


ADAM OLMAK ZOR İŞ AMA BUNUN İÇİN ÇALIŞMAYA DEĞER.


Ağustos 22, 2011, 01:53:56 ös
Yanıtla #2
  • Ziyaretçi

Evet Sayın ADAM,

6-7 Eylül olaylarıyla ayni sene ancak birkaç ay evvel olsa gerek.

Ben de bu acı olaya ve haksızlığımıza bir ornek olması amacıyla forma getirdim. O günleri yaşayanların özlemiyle, o günleri yaşamayanlara bir şeyler ifade edebilirse memnun olacağım.

Saygılarımla,
HERKÜL


Ağustos 22, 2011, 04:01:46 ös
Yanıtla #3
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 1795
  • Cinsiyet: Bay

         Sayın HERKÜL, benim yaşadığım kentte de azınlık olarak Yahudiler vardı. Hatta "Yahudi Mahallesi" diye adlandırılan ama şimdi adı değik bir mahalle. Yahudi arkadaşlerım vardı iki tane ikisinin de adı "Josef"ti. O kadar harika çocuklardı ki,  biri sonradan İsrail'e gitti, diğeri de büyük bir şehre. Aradan  yarım yüz yıl gibi bir zaman geçmiş olmasına rağmen onarla olan arkadaşlıklarımı ve anılarımı hala unutamıyorum. Hele bir de kız vardı, çocukluk işte. Çevremizdeki  bir çok aile çocuklarını onlarla pek görüştürmek istemezdi. Yanlız rahmetli pederimin bana Yahudilerin dostluğa çok önem verdiklerini, aslında kendi din  ve ırklarını koruyabilen ender  uluslardan  olduklarını söylerdi.
         Anlatınız bana o günleri anımsattı. Çok hoşuma gitti. 
         Bu konuda anlatacak o kadar çok şey var ama konuyu saptırmak istemiyorum.
         Saygılar-sevgiler. 
"Vur ama dinle beni"


Ağustos 22, 2011, 06:05:06 ös
Yanıtla #4
  • Ziyaretçi

[size=12pt]Evet Değerli "Alşah" bu konuda belirli yaşa gelmiş herkesin anlatacağı ve paylaşabileceği çok şeyyi var. Ben buna bir kıvılcım atabildiysem ne mutlu bana. Anılar bir örgü yumağı gibi çözüldükçe insanı daha derinlere götürüyor.

Sevgi ve Saygılarımla,
HERKÜL
[/size]


 

Benzer Konular

  Konu / Başlatan Yanıt Son Gönderilen:
0 Yanıt
6502 Gösterim
Son Gönderilen: Mart 06, 2007, 11:50:02 öö
Gönderen: Hamlet
0 Yanıt
3049 Gösterim
Son Gönderilen: Ağustos 19, 2008, 01:34:10 ös
Gönderen: poyraz06
0 Yanıt
2666 Gösterim
Son Gönderilen: Kasım 15, 2008, 08:28:30 ös
Gönderen: akasya
Modernizm Ve Edebiyat

Başlatan akasya Edebiyat

0 Yanıt
5302 Gösterim
Son Gönderilen: Ocak 21, 2009, 05:52:07 ös
Gönderen: akasya
0 Yanıt
2715 Gösterim
Son Gönderilen: Mayıs 10, 2009, 01:40:33 ös
Gönderen: karahan
0 Yanıt
2774 Gösterim
Son Gönderilen: Haziran 04, 2009, 04:50:47 ös
Gönderen: Isis
0 Yanıt
3857 Gösterim
Son Gönderilen: Kasım 17, 2010, 02:19:34 öö
Gönderen: scherif
1 Yanıt
3569 Gösterim
Son Gönderilen: Şubat 09, 2013, 11:51:41 ös
Gönderen: Melina
0 Yanıt
2588 Gösterim
Son Gönderilen: Mart 04, 2013, 08:42:12 ös
Gönderen: Melina
0 Yanıt
2323 Gösterim
Son Gönderilen: Temmuz 14, 2013, 06:51:41 ös
Gönderen: Melina