Masonlar.org - Harici Forumu

 

Gönderen Konu: İSLÂM, "HOŞGÖRÜ" VE "EŞİTLİK"  (Okunma sayısı 5098 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Şubat 19, 2017, 05:03:24 ös
  • Seyirci
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 4031
  • Cinsiyet: Bay

Müsâmaha, Hoşgörü Ve Tolerans
Çeşitli sözlükler müsâmaha için: 1. Hoşgörme, gözyumma, bir suçluya karşı şiddet göstermeyip geçiverme(!); 2. İhmâl, dikkatsizlik, gevşeklik; 3. Aldırış etmeme, kayıtsız kalma; 4. Savsaklama (Bk. 1. Hayat Büyük Türk Sözlüğü, 2. Büyük Larousse Sözlük ve Ansiklopedi­si, 3.Meydan Larousse, 4. Ferit Devellioğlu: Osmanlıca-Türkçe An­siklopedik Lûgat) anlamlarını takdîm etmekte ve bu sözcüğün cömert­lik, elaçıklığı, iyilikseverlik anlamlarındaki Arapça semâhat sözcüğün­den türediğine de dikkati çekmektedirler.

Hoşgörü dilimizde nisbeten yeni tutunmuş bir sözcüktür. Bu sözcüğün Meydan Larousse'a göre anlamı:
 

"Savundukları görüşler ve açığa vurdukları duygular bizimkilerle çelişen kimseleri sabırla karşılama, müsâmaha";
 

 

ve Büyük Larousse Sözlük Ve Ansiklopedisi'ne göre de:;
 

"1. Başkalarının kendisininkinden farklı düşünme ve yaşama biçimleri olmasını kabûl eden kimsenin tutu­mu, müsâmaha, tolerans; 2. Kimi durumlarda bir kim­senin bir kurala bir yasaya uymamasına göz yummayı getiren esneklik; 3. Anlayış, yüce gönüllülük(!) gösteren, çevresindekilerin davranışlarını hoş gören kimse­nin tutumu"
 

olarak verilmektedir. Tolerans sözcüğüne gelince lâtince kökenli olan bu sözcük lâtince tollerare yâni (bir sıkıntıya, bir zorluğa, rahatsız edici bir şeye) katlanmak fiilinden türetilmiş olup Nouveau Petit Larousse En Couleurs'ün 1968 baskısına göre:
"1. Başkalarında bizimkilerden farklı düşünce ve hareket tavırlarının ve farklı duyguların varlığını kabûl et­me eğilimi: sosyal hayatta fazîlet toleransdan daha faydalıdır. 2. Bâzı durumlarda birine lûtufta bulunmak: "Bu bir hak değil bir toleranstır". 3. Organizmanın ızdırap çekmeksizin bâzı maddelere katlanma özelliği: "Barbitürikli ilâçlara tolerans şahıslara göre çok de­ğişkendir" 4. Bir imalâtta müsâmaha edilen boyut ya da ağırlık fazlası ya da eksiği: madenî paralarda tole­rans olabildiğince küçüktür. 5. Tolerans Evi: Fuhuş yapılan ev, genelev."
 

anlamlarını taşıyabilmektedir. Fernando Palazzi: Novissimo Dizionario Della Lingua Italiana (Casa Editrice Ceschina, Milano; 2. baskı, 1970) ise tolerans için:
 

"1. Başkalarının bizim duygularımızla ya da fikirlerimizle uyuşmayan şeyler söylemesine ve işler yapması­na müsaade eden ve başkalarının hatâ ve kusurlarını af­feden hoşgörü hasleti: politik ya da dinî tolerans. 2. Şerre ve ağrıya katlanma yeteneği."
 

tanımlarını vermektedir.
 

Bu tanımlar dikkatle incelendiğinde şu tesbitlere varılmaktadır:
1) Günlük hayatta bâzen aynı bağlamda kullanılmalarına rağmen müsâmaha, hoşgörü ve tolerans A) hem etimoloji açısından biribirlerin­den farklıdırlar ve hem de B) semantik açıdan farklı içeriklere delâlet etmektedirler.

2) Tanımları ve nüansları ne olarsa olsun, her üç sözcüğe de atfe­dilmek istenen anlamın delâlet ettiği ortak kavram: "olumsuz bir du­rum karşısında olumsuz bir tepki göstermeme hâli"ne işâret etmekte­dir.

3) Bu tepki göstermeme hâli, kişiye cebren empoze edilen bir hâl değil de kişinin kendi hür irâdesi ve hür seçimi ile takındığı bir tutum­dur.

Hiç kuşkusuz böyle bir "tepki göstermeme"nin de kişiden kişiye ve toplumdan topluma değişen bir takım motivasyonları olacaktır. Bun­lar: 1) vurdumduymazlık (ya da nemelâzımcılık) olabilir; 2) sabır ve merhamet duyguları olabilir; 3) düpedüz mazoşist bir eğilim olabilir; 4) olumsuz bir durum karşısında olumsuz bir reaksiyon gösterildiği takdir­de olumsuz ve şiddetli bir reaksiyonla karşılaşmakdan çekinmek olabi­lir; 5) olumsuz durumun, kendisinin cesâret edemediği bir reaksiyonu dile getirmiş olmasının bahşettiği örtülü bir tatmîn olabilir; 6) söz ko­nusu olumsuz durumu, temelde, tasvîb etmek olabilir; 7) her çeşit olumsuz durumu tasvîb eden, kurulu düzene itiraz etmeyi fazîlet adde­den bir rûh hâleti olabilir; ve nihâyet 8) bu olumsuz durumu tasvîb et­menin kendisini herkesden farklı bir statüye eriştirdiği zannı olabilir.

Ayrıca tolerans, hoşgörü ve müsâmaha sözcükleri arasında bunla­rın içerdikleri dinamik açısından da büyük fark vardır. Gerek tolerans, gerekse hoşgörü bunun müellifinin olumsuz bir duruma karşı yönlen­dirilmiş olduğu, tek yönlü bakış açısına işâret etmektedir. Oysa müsâmaha, her ne kadar sözlüklere açıkça geçmemiş ise de, tıpkı: mübâdele (karşılıklı değiş-tokuş etmek), mücâdele (biribiriyle cidâlleşmek), müdâbere (biribirine arkasını dönme), mükâleme (karşı­lıklı konuşma), mükâreme (eliaçıklık konusunda karşılıklı yarışma), mükâtebe (karşılıklı yazışma), mülâmese (el ile biribirine dokunma), mülâsaka (biribirine yapışma), mülâtefe (biribiriyle şakalaşma), mümâsaha (biribirine sözle yumuşak hareket etme), münâkaşa (karşılık­lı tartışma), münâzaa (karşılıklı ağız kavgası), münâzara (kurallara uyarak karşılıklı konuşma), müsâlâha (karşılıklı uzlaşma), müsâvat (iki şe­yin aynı niteliklere sâhib olması), müsâyefe (biribirine kılıç çekme), müsâyere (en az iki kişinin biribirlerine yol arkadaşı olması), müşâtara (biriyle bir şeyi yarı yarıya bölüşme), ilh.... sözcüklerinde olduğu gibi iki kişinin biribirine karşılıklı semâhatte bulunmasına delâlet ettiğin­den tek yöne değil, karşılıklı iki yönün varlığına işâret etmektedir.

Bu i'tibârla, eğer müsâmaha hoşgörüyü ifâde ediyor ise, kendisine hoşgörü ile muamelede bulunulan kimsenin de bu hoşgörülü kimseye karşı hoşgörülü olması gerekir. Hâlbuki bu her zaman böyle değildir. Binâenaleyh müsâmaha sözcüğü tolerans ve hoşgörü sözcüklerinin or­taya koydukları anlamdan farklı bir anlama sâhibtir. Bu her iki sözün eşanlamlı olarak kullanılması ise ancak bir "galat-ı meşhûr" statüsü çerçevesinde olabilir.

Tolerans (fransızca: tolérance, italyanca: tolleranza) sözcüğünün zıddı fransızcada "intolérance" ve italyancada da "intolleranza"dır. Nouveau Petit Larousse En Couleurs "intolérance" için: "Politik ve dinî konularda görüş ve inanç bakımından farklı kimselere karşı takı­nılan hınç dolu saldırgan tavır" ve Novissimo Dizionario Della Lingua Italiana da "intollerranza" için: "Başkalarının kendininkinden farklı bir görüşe sâhib olmalarına tahammül etmeme hâli" tanımlarını vermektedirler. Büyük Larousse Sözlük ve Ansiklopedisi  ise: "Bir düşünceye, bir inanışa körü körüne bağlanma, başka düşünceleri, başka inançları bütünüyle yadsımayı (reddetmeyi) taassub ya da bağnazlık olarak tanımlamaktadır. Buna göre tolerans ya da hoşgörünün zıddı: to­leranssızlık ya da hoşgörüsüzlük değil taassub ya da bağnazlıkdır.

Tolerans, Tıpkı Eşitlik Gibi,
İslâmiyet-dışı Bir Paradigmadır
 
Tıpkı eşitlik (müsâvat) kavramının İslâm-dışı bir kavram olması ve Kur'ân'da yer almamış olması gibi, hoşgörü (müsâmaha) kavramı da Kur'ân'da, ve tesbit edebildiğim kadarıyla, mûteber Hadîs külliyâtlarında yer almamaktadır. Her iki kavram da Batı Hıristiyan Medeniyetine has paradigmalar yâni "düşünce kalıpları"dır.

Buna karşılık Kur'ân, pekçok âyetin de te'yid ettiği gibi, toplum­sal hayatın düzenlenmesi konusunda nizam koyucu kavramlar ve dola­yısıyla da dinî vecîbeler olarak: adâlet, ihsân, merhamet, sabır ve af  kavramlarını temel olarak alır. (Bk. meselâ: II/1 12; III/134; IV/58 105-109, 135, 149; V/8; VII/29, 181; XVI/90; XXVI/205-207; XXXI/3-5; XXXVIII/26; XL/20; XLII/37, 40-43; XLIX/9; LVII/25; XC/17-18 âyetleri).

Günümüzde "eşitlik ilkesine inanmış olmak", genellikle, "hoşgö­rülü olmanın" da "âdil olmanın" da temeli olarak sunulmaktadır. "Eşit­lik" ve "hoşgörü"nün hıristiyan Batı'ya has birer kavram iken nasıl olup da hiç filtre edilmeden ve bunların islâmî yanları olup olmadığı araştı­rılmadan Türk toplumuna sızmış olması ve hattâ i'tibâr kazanması ilgi çekicidir. O kadar ki, bugün gerek "Eşitlik" gerekse "Tolerans (Hoşgö­rü)" kavramlarının İslâm-dışı kavramlar olduğu açıkça ifâde edildiğin­de "Böyle bir iddia İslâm'a karşı büyük bir bühtândır" diyerek buna şid­detli tepki gösteren pekçok hâlis ve muhterem müslüman vardır. Bu da medya aracılığıyla yapılan propagandaların insanları nasıl etkin bir bi­çimde Pavlov'un şartlı refleksine tâbi' tutmakta ve idrâklerini ne kadar köreltmekte olduğunun bir başka delîlidir. Şimdi, tolerans kavramın­dan önce eşitlik kavramının gelişmesini ve ortaya çıkardığı garâbetleri incelemek istiyorum.

"Eşitlik" Paradigması
"Eşitlik" (ya da arapça-osmanlıca deyimiyle müsâvat) hangi yaş­tan ve hangi toplumsal tabakadan olursa olsun, hemen herkesin ömrü boyunca diline pelesenk ettiği; kendini ezik, dezavantajlı ya da suçlu hissettiği her durumda sihirli etkisine sığındığı bir sözcük olarak kendi­ni göstermektedir. Sihri de herkesin bu sözcüğün mâhiyetine atfettiği anlamın sübjektif, değişken ve muğlâk olmasından ileri gelmektedir.

"Eşitlik", aslında, Fransız İhtilâli'nin insanlığa empoze etmiş ol­duğu bir slogandır. "Liberté, Égalité, Fraternité" yâni "özgürlük, Eşit­lik, Kardeşlik" (ya da arapça-osmanlıca deyimiyle: "Hürriyet, Müsâvat, U-huvvet") bu ihtilâlin gerçekleştirmeyi taahhüt ettiği ve bir slogan şek­linde ilân ettiği programı idi.

Bir sloganın işlevi, bir kimsenin "iştirâk içgüdüsü"nü tahrîk et­mek, onu rasyonel düşünce ve otokontrol sınırlarını aşmağa sevketmek, ve, sloganın sürekli tekrarıyla oluşan şartlı refleks aracılığıyla da onda belirli bir düşünce veyâ davranışı tetiklemektir. Slogan tek bir kelime­den, sentaksı olmayan bir kelimeler dizisinden ya da kısa bir cümleden ibâret olabilir; genellikle bir emri ya da bir hükmü ifâde eder; veyâhut da burada olduğu gibi, izlenmesi gereken bir dizi ilkeyi belirtir. Bir slo­ganın sık ve sürekli tekrarlanması, beynin normal tefrik ve temyiz fonksiyonlarını şartlı refleks etkisiyle uyuşturup ta'til ederek o slogan hakkında beynin kritik bir düşünce ve analiz üretme yeteneğini pasifleştirir. Zâten bu da reklâmcı ve propagandistlerin ustalıkla kullandıkla­rı yegâne silâhlarıdır.

"Eşitlik" sosyal hayatta izlenmesi elzem olan (ve, zaman içinde, bundan ufak bir sapmanın dahî gitgide en büyük sosyal suç olarak de­ğerlendirildiği) kaçınılmaz bir ilke olarak, ilk önce, Tanzîmat Fermânı ile Türk-Osmanlı hayatına girmiştir. Tanzîmat'tanberi de Devlet'in şek­linde bir ıslahat yapmak tutkusuna kapılan herkesin olduğu kadar, Dev­let adamlarını suçlamayı marazî bir zevk hâline getiren kalem erbâbının da diline pelesenk ederek güç kuvvet aldıkları bir ilhâm kaynağı olmuş­tur.

"Eşitlik" bukalemun gibi kılık değiştirici ve zeytinyağı gibi bula­şıcıdır. Bulaştığı yerden söküp atmak hemen hemen imkânsızdır. Bütün ihtilâller, bütün hükûmet ve devlet darbeleri hep onun hükmünü geçerli kılmak için yapılır; her baş kaldırışın, her anarşinin ilhâm perisidir o! O kadar değerlidir(!) ki ona ulaşabilmek ve onu hükümrân kılabilmek için fedaîleri her fedâkârlığa, ve hattâ çoğu kere, geçici bir süre(?) ve pragmatik amaçlarla olduğunu iddia ederek, "Eşitlik" fikrinden ferâgat etmek fedâkârlığına bile seve seve katlanabilmektedirler.

"İnsanlar eşit doğar", "Kadın erkek eşittir", "İnsanlar eşittir", "İn­sanlar kanûnlar karşısında eşittirler", "Fırsat eşitliği"...ilh... gibi deyimler eşitlik kavramının girdiği çeşitli kılıklardan ancak bâzılarına işâret etmektedir.

İnsanların eşit doğdukları da, eşit oldukları da aslında hiç görül­memiştir. Aynı yumurta ikizleri bile kilo ve boy bakımından biribirlerinden farklıdırlar. Ayrıca, bir çocuk koca bir servetin doğuştan sâhibi olarak Dünyâ'ya gelirken bir diğerinin ise üzerine kundak niyetine sara­cak bir bez parçası dahî bulunamayabilmektedir. Kimisi bir sultanın ço­cuğu olarak doğarken kimisi de bir kölenin mecbûren köle olacak çocu­ğu olarak dünyâya gelmektedir. Bu durum karşısında, Allah'ın bilfiil bahşetmediği eşitliğin lâfzen lûtf ve ihyâ edilebileceğini sanmak gibi bir serapla insanların kendi kendilerini aldatıp avutmalarındaki garâbet ne kadar ibret vericidir!

Kadın-erkek eşitliği ise tam bir kuruntudur. Kadın da erkek de morfolojileri bakımından olsun, yüklendikleri görevler bakımından ol­sun ve kadının yasalar önündeki çok isâbetli ve de islâmî adâlet'e uy­gun "imtiyazlı durumu" bakımından olsun asla eşit değildirler.

"Fırsat eşitliği" de yalnızca bir ütopyadır. Çemişkezek ilköğretim okulu­nu Millî Eğitim Bakanlığı'nın müfredat programına uygun olarak birin­cilikle bitirmiş olan bir çocuk ile İstanbul'da paralı bir ilköğretim okulunu birinci­likle bitirmiş ve son iki yılını da özel derslerle takviye ederek Anadolu Liseleri giriş sınavında özel olarak hazırlanmış olan bir çocuğun aynı giriş sınavında, aynı sorulara tâbi' olmaları zâhiren bir fırsat eşitliğidir ama sınavın ilkokul müfredâtı dışından sorular da ihtivâ etmesi acabâ hangi adayın lehinedir? Ve bu durumda fırsat eşitliği korunmuş olmak­ta mıdır? Uygulamada buna benzer örnekleri sonsuzadek çoğaltmak mümkündür.

"İnsanların yasalar karşısında eşit olduğu" da objektif gerçeği yansıtmamaktadır. Bu doğru olsaydı, meselâ milletvekillerinin ve öğre­tim üyelerinin, subayların ve altmış yaşının üstündeki emeklilerin avâma nazaran hiç bir imtiyâza sâhib olmamaları gerekirdi; ya da hiç değilse memur, işçi ve Bağ-Kur emeklilerinin aralarında emekli maaş­ları ve sağlık teminâtı gibi diğer imkânları bakımından hiç bir fark olmaması gerekirdi.

"Eşitlik İlkesi" Türk Anayasalarının da baş tâcıdır(!); ama başımıza bir hayli dar gelen, başımızı ağrıtan bir tâc olacak ki T.C. Anaya­sa Mahkemesi "Eşitlik İlkesi"nin mâhiyeti gereği tazammun ettiği, eşyânın tabîatına aykırı bütün saçmalıkların önünü kesebilmek için (ve "Eşitlik İlkesi"nin Anayasa'daki ifâdesiyle açık çelişki içinde olmasına aldırmadan) 29 Kasım 1966 da E.1966/11, K.1966/14 sayılı yorumu(!) ile cesur ve sağduyulu bir karar almak mecbûriyetinde kalmıştır (Heyhat! Zarûretler vâsıtaları mubah kılmaktadırlar!):

"Kanûn karşısında eşitlik demek bütün yurttaşların hepsinin, her yönden aynı hükümlere tâbi' tutulmaları demek değildir. Bir takım yurttaşların başka hükümlere bağlı tutulmaları, haklı bir nedene dayanmakta ise, böyle bir durumda kanûn karşısında eşitlik ilkesinin çiğnenmiş olmasından söz edilemez (Ve minel garâib!)2. İnsanlar arasındaki yaratılış veyâ çalışma gücü veyâ sağlık bakımından veyâ nitelikçe buna eşit nedenler dolayısıyla pek çok ayırım bulunduğu apa­çıktır. örneğin bir kadın ile bir erkeğin, sakat bir kim­se ile sağlam bir kimsenin, askerlik yükümü bakımın­dan; bir zengin ile bir orta halli kimsenin belli bir vergi yükü bakımından (....) başka başka hükümlere bağlı tu­tulmaları eşitlik ilkesine aykırı olmaz; çünkü bu ayrı tutulma haklı nedenlerin sonucudur."

Bu yorum ve karar, o târihte yürürlükteki 1961 Anayasmın 12. maddesinin l. fıkrasında: "Herkes dil, ırk, cinsiyet, siyâsî düşünce, felsefî inanç, din ve mezheb ayırımı gözetilmeksizin kanûn önünde eşit­tir" ifâdesinin ve aynı maddenin "hiç bir kişiye, aileye, zümreye veyâ sınıfa imtiyâz tanınmayacağını" derpiş eden 2. fıkrasının gerçekleştiril­mesi mümkün olmayan doktriner ütopyasının uygulamada ortaya koy­duğu engelleri aşmak husûsunda Anayasa Mahkemesi'nin sağduyusunu ve kararlılığını ortaya koymaktadır. Fakat, bütün gerçekçiliğine rağ­men, bu yorumun gene de Anayasa metnindeki "Eşitlik İlkesi" ile açık­ça çelişik, ve bu ilkenin mâhiyetinin reddinden başka bir şey olmadığı da gözden kaçmamalıdır.

Anayasa Mahkemesi'nin bu kararı aynı zamanda örtülü bir biçim­de, 1961 Anayasası'nı ve daha sonra da aynı ibârelerin yer aldığı 1982 Anayasası'nı hazırlayanları: ya 1) Bu bağlamdaki "Eşitlik" kavramının Anayasa'ya, sihrine ve câzibesine kapılarak tenkidî aklın süzgecinden geçirmeksizin, sırf sübjektif dürtüyle dâhil etmiş olduklarını, ya da 2) "Eşitlik" ilkesinin ne türlü iltibâsa yol açabileceğini müdrîk olmuş olsa­lar bile, bunun lâfzî ifâdesini: a) hiç bir yorum gerektirmeyecek bir tarzda, b) efrâdını câmî ve ağyarını manî, c) açık-seçik-bilimsel bir şekilde yazıya dökmekten âciz olduklarını da ortaya koymaktadır.

Anayasa Mahkemesi'nin 1966 târihli, uygulama açısından isâbetli, fakat mantık açısından çelişkili ibâreler ihtivâ etmesi dolayı­sıyla şekil bakımından ister istemez sakat olan bu yorumuna rağmen, bu yorumdan 16 yıl sonra 1982 Anayasası'nı hazırlayanların aynı muğlâk ve yoruma muhtaç ibâreleri bu Anayasa'nın da 10. maddesine dercetmiş olmalarındaki ısrârı anlamak mümkün değildir.

Bilimsel gerçekler: 1) kendilerini ya da etkilerini idrâk edenlerin benliklerinin dışında bulunan, yâni 2) idrâk edenden de, bu idrâkten de ve bunu idrâk etmek için yararlanılan duygular, gözlem ve ölçüm âletleri, aklın ve akılyürütmenin kuralları ve bunlar gibi diğer araçların tümünden de bağımsız olan, ve 3) bunları gözleyip idrâk edebilecek akıl sâhibi tek bir varlık olmasa dahî var olmağa devam eden nesneler­dir.

Bundan ötürü meselâ Arzın Güneşin etrafından dolanmakta oldu­ğu gerçeğini demokratik bir oylamayla değiştirmek mümkün değildir. XVII. yüzyılın başında Galileo Galilei'yi yargılayan Engizisyon Mah­kemesi üyeleri Arz'ın sâbit, Güneşin ise onun etrafında dönmekte oldu­ğunu ve kezâ Güneş'in yüzeyinde, Galileo'nun dürbünüyle gözlemiş ol­duğunu iddia ettiği gibi, lekeler olamıyacağını oybirliğiyle te'yid ve îlân etmişlerdir. Bu mahkemenin kararı Arz'ın Güneş'in etrafında dolandığı gerçeğini değiştirmemiş, Güneş'in lekelerini de yok kılmamıştır. Bu ka­rar yalnızca mahkemenin cehâletini, bu cehâletini idrâk edememe bağ­nazlığını tescil eden, katolikler arasında da yüzyıllardanberidir süren bir nifâkın kaynağı olmuştur. çünkü ilmî gerçekleri demokratik yöntemler aracılığıyla (meselâ oy çokluğu ile) değiştirmek mümkün değil­dir. Bu kapsamda: İlimde demokrasi olmaz! Buna tevessül edenler, din açısından ve farkında olmadan, kendilerini Rabb'in yerine koyan bir şirk-i hafî (gizli şirk) sergilemektedirler. Böyle bir Rubûbiyyet Kompleksi ile (yâni kendini adetâ Rabbü-l âlemiyn yerine koyma ma­razı ile) mâlûl olanlar ise hem kendilerini ve hem de mensûb oldukları topluluğu büyük töhmet altında bırakmaktadırlar. Semâvî dinler göz önüne alındığında ise bunların nusûsunu da (yâni inançla ilgili dogma­larını da) parmak kaldırmak sûretiyle değiştirmek gene muhaldir. Bu kapsamda: Dinde de demokrasi olmazl

Eşitlik yâni müsâvat, geçerli ve anlamlı bir kavram olarak, yal­nızca Matematik'te ve Fizik'te bulunmaktadır. İnsanlar arasında eşitlik ol­madığı gibi yasalar karşısında insanların gerçekten de eşit olduğu bir ülke de bulunmamaktadır. Her ülkenin kanûnî mevzuatı, ne kadar eşit­lik taraftarı olurlarsa olsunlar, her insanı aynı hükümlere tabî tutma­maktadır. Meselâ Türkiye'de çalışan kadınların emeklilik yaşı erkeklerinkinden beş yıl daha azdır. Ve bunun hiçbir haklı yanı da yoktur. Çalışan kadının kocası da çalışıyorsa vergi indiriminden yalnızca koca yararlanmaktadır. Kadının, kocaya tanınmayan, bir doğum-öncesi ve bir de doğum-sonrası ücretli izne hakkı vardır.

Kezâ, şehir içi ulaşım araçlarında, aynı taşıma ücretini ödemiş ol­malarına rağmen, herkes oturarak seyahat edememekte ve çoğu kimse ayakta kalmaktadır. SSK'ya ya da bankalara borcu olan büyük sanayici­lerin borçları ertelenebilmekte ve hattâ silinebilmektedir de aynı suhûlet küçük esnafa ve çiftçiye tanınmamaktadır. Devletin büyük kurum ve kuru­luşları kendi mensûblarına masraflarının heybetli bir bölümü Devlet'in kesesinden karşılanmak üzere lokal, lokanta, berber, market, otomobil, konuk evi, kamp, dinlen­me yeri, lojman ve benzeri tesisler aracılığıyla büyük imkânlar ve imtiyazlar tanımaktadırlar; ama sâde vatandaş bütün bunlardan mahrumdur... ilh...

"Eşitlik İlkesi" x ve y gibi iki kişi arasında nitelikler ya da hukuk açısından "=" (eşit) işâretiyle belirlenen bir bağıntının olması gerektiği­ni ilke olarak vaz etmektedir. Oysa yukarıda verilen örneklerin de göstermiş olduğu veçhile gerçekte böyle bir bağıntı mevcûd değildir. Mevcûd olan x ve y arasında a, b, c, .... gibi bir takım parametrelere tabî ve çoğu zaman da t zaman değişkenine bağlı, f(x, y, t, a, b, c, ...) = 0 şeklinde ifâde edilebilecek olan girift bir bağıntıdır. Genellikle de böyle bir bağıntının, pratikte, x = y hâli için hiç bir reel çözümü bulunmamak­tadır.

Kur'ân'da ise müsâvat (eşitlik) kelimesinin bulunmamasının hiç kuşkusuz İlâhî Hikmet'e dayalı bir sebebi vardır. Allah, Nahl sûresinin 90. âyetinde, insanlara müsâvatı değil, adâleti ve ihsânı emretmekte­dir. Burada adâlet ve ihsânın birlikte zikredilmesinin de büyük bir hik­meti vardır. çünkü çoğu kere: 1) ihsânsız adâlet: zulme, 2) adâletsiz ihsân ise: nifâka sebeb olabilmektedir.

"Eşitlik" batı medeniyetinin îcâdı olan bir düşünce kalıbı (paradigma)'dır. Türk-İslâm an'anesinin "Adâlet ve İhsân" paradigması ye­rine Tanzîmat'danberi bu batı paradigmasının yerleştirilmiş olması ve Devlet'in de, vatandaşlarına adâlet ve ihsân ile muamele etmek yerine, kendisini ille de "eşitlik çerçevesi içinde" muameleye mecbur sayması herkesi gitgide tahrîk etmiştir. Bunun sonucu olarak, insanlar kendinde bulunmayanı eşitlik adına arsızca taleb etmeğe başlamış ve böyle bir motivasyonla ileri sürülen taleblerin olağanüstü bir yaptırım potansiye­line sâhib olduğunu görmekten de büyük zevk almışlardır. O târihten bugüne kadar Türk toplumunu sarsan, çoğunlukla da Basın'ın belirli bir kesiminin coşkuyla desteklemiş olduğu (meselâ sayısız hükûmet darbe­leri gibi) bir sürü fâhiş hatâ ve suç, anarşik başkaldırışlar, terör (yâni eşkiyâlık) ve (meselâ lûtîlerin durumları, evlilik müessesesinin fuzûlîliği ve kadınların ve erkeklerin ayıplanmaksızın her türlü cinsel özgürlüğe sâhib olmaları gibi) daha bir sürü edebsizlik ve fuhşiyât ciddî ciddî hep eşitlik adına meşrû gösterilmeğe kalkışılmıştır.

Ne yazıktır ki Tanzîmat'dan günümüze kadar iş başına gelmiş olan büyük Devlet adamlarımızdan çoğunun akılları hep Fransız İhtilâli, bir kısmınınki de Komünist Rus İhtilâli ile kamaşmıştır. Bunlar, bu ihtilâllerin fikriyat kozasını bir türlü parçalayamamışlar; biribirlerini kopya eden kötü taklîdler olmaktan kendilerini âzâd edecek geniş gö­rüşlülük, ilim ve dirâyeti de asla  sergileyememişler; bu ihtilâllere has paradigmalara cankurtaran simidi gibi sarılmayı da medeniyet, ilerici­lik, fazîlet ve de Türkiye'nin yegâne selâmet delîli addetmişlerdir.

Nitekim Kur'ân'da bir yandan müsâvat sözcüğünün bulunmaması, diğer yandan da:
 

"Herkesin yaptıkları işlere göre dereceleri vardır.." (VI/132)
"...(Gerçek müminlerin) Rabb'larının katında dereceleri vardır..."(VIII/4)
"...(Allah'ın hoşnutluğunu gözetenle Allah'ın hışmına uğrayanlar) Allah katında derece derecedirler..." (III/162)
âyetleri 1789 Fransız İhtilâli'nin ön plâna çıkardığı şekilde bir müsâvat (eşitlik) kavramının İslâm'da aslen mevcûd olmadığına işâret etmekte­dirler.
 

İlâhî Adâlet'in öngörmediği ve gerçekte de var olmayan eşitliği beşerî adâletin demokratik bir biçimde (parmak kaldırmakla, yâni ço­ğunluğun oylarıyla) var olarak kabûl etmesi ile Engizisyon Mahkemesi'nin astronomik bir gerçeği oybirliğiyle reddetmiş olması olgusu ara­sında, idrâk ehli için, mâhiyet bakımından ne kadar da ilgi çekici bir paralellik bulunmaktadır! Bu açıdan bakıldığında "Eşitlik İlkesi" in­sanlara Allah'ın vermediğini vermeğe yönelik bir Rubûbiyyet Kompleksi'nin eseri imiş gibi görünmektedir.

Psikologların, sosyal bilimcilerin, siyâset adamlarının, din âlimlerinin ve nihâyet yasa koyucu makamın "Eşitlik İlkesi" ile "Adâlet ve İhsân Emri" üzerinde objektif bir biçimde ve inceden inceye düşü­nüp tahlîler yapmalarının hem ibret verici ve hem de çok faydalı sonuç­lar vereceği şüphesizdir.

Hoşgörü İslâmiyet-dışı Bir Paradigmadır
Hoşgörünün: "Olumsuz bir durum karşısında olumsuz bir tepki göstermeme hâline işâret ettiği"ni tesbit etmiştik. İslâm'a göre, bir kimsenin şahsına karşı "olumsuz durumlar" söz konusu olduğunda ki­şi, kendi öz irâdesiyle: 1) eğer gerekiyorsa, kısas isteyebilir, 2) bunla­rın karşılığını Allah'a havâle edebilir, 3) bununla ilgili hesabın görül­mesini Rûz-i Cezâ'ya (yâni Ahiret'e) bırakabilir, 4) sabır ve tahammül gösterebilir, ya da 5) mâruz kaldığı "olumsuz durum"un müellifini af edip hakkını helâl edebilir. Özellikle son iki şık, bir Batı paradigması olan hoşgörünün teşkil ettiği filtrenin ardından bakıldığında, "hoşgö­rülü davranışlar" olarak yorumlanabilirler. Zâten Kur'ân ve Sünnet de, şahsî haklar söz konusu olduğunda, müslümanları hatâ ve kusurları ört­meğe (dolayısıyla ihsân sâhibi olmağa) ve affedici olmağa dâvet et­mektedir. (III/134; IV/149; XXIV/22; XLII/37, 40-43).

Bununla beraber, söz konusu "olumsuz durumlar" kişilik hakları­nı değil de doğrudan doğruya İslâm'ı ilgilendiriyorsa o zaman bir müslümanın davranış biçimi tümüyle başka bir ilâhî norm'a tabî olur. İslâm dini açısından bu olumsuz durumlar:

İslâmî nusûsa (dogmalara) aykırı ve reaksiyoner durumlar olabilir.
Şerîat'ın diğer kurallarına aykırı ve reaksiyoner durumlar olabilir.
İslâm ahlâkına ve İslâm'ın toplum anlayışına aykırı ve reaksi­yoner durumlar olabilir.
Kur'ân'ın V/35 âyeti Allah yolunda cihâd etmeyi emretmektedir. II/218 âyeti ise: "Gerçekten de îmân edenler, ve Allah yolunda yerlerini yurtlarını terkedip de hicret edenler ile cihâd edenlere gelince, onlardır Allah'ın rahmetini umanlar. And olsun ki Allah Gafûr ve Rahîm'dir" de­mektedir. Cihâd'ın ne anlama geldiğini ise Hz. Peygamber'in şu hadîsi açıklamaktadır:

"Cihâd dörttür: 1) İyiliği emretmek; 2) Kötülüğü yasaklamak; 3) Dayanma gereken işlerde, yerlerde daya­nıp sabretmek; ve 4) Kötü kişiyi sevmeyip kötülüğünü reddetmek" (Suyûtî: Câmi al Sagıyr/A. Gölpınarlı: H. Muhammed ve Hadisleri; Arkın Kitabevi, İstanbul 1957).
Başka iki hadîsde de:
 

"Biriniz kötü bir şey gördü müydü onu eliyle değiştir­sin; buna gücü yetmez ise diliyle o kötülüğü men etsin; buna da gücü yetmez ise gönlüyle reddetsin onu ve bu, îmânın en zayıf derecesidir." (A.g.e.)
"Yapmıyorsanız bile iyiliği emredin; hepsinden çekinemiyorsanız, bâzı kötülüklerde bulunursanız bile kötülü­ğü nehyedin." (A.g.e.)
denilmektedir. Bu bakımdan yukarıda sıralanmış olan olumsuz durum­lara karşı cihâd etmenin her müslümana farz olan bir sorumluluk oldu­ğu ve bu durumlara karşı bir müslümanın reaksiyonsuz kalmasının, to­lerans göstermesinin ise tümüyle muhâl olduğu aşikârdır.
 

Bir müslüman, kendi hevâ ve hevesi dolayısıyla değil, dîninin gereği olduğu için, Allah'ın rızâsını kazanmak için bu olumsuz durum­lara karşı cihâd etmek zorundadır. İşte bu sebebden dolayıdır ki bu olumsuz durumlara katlanmak, tolerans (ya da hoşgörü) sâhibi olmak islâmî olmayan bir tutumdur.

İslâm'da, genel bir kural olarak: 1) akl-ı baliğ olmamış sübyânlar, 2) çok yaşlı, dermansız kimseler ile 3) deliler Şerîat'ın yüklediği sorum­luluklarının dışında tutulmuşlardır. Bu bir hoşgörü değildir çünkü müslümanlar kendi hür irâdeleriyle bunların noksanlıklarına göz yumu­yor değildirler. Aksine bu, bunların bu doğal özürleri dolayısıyla, Şerîat'ın sorumluluklarını yerine zâten getiremeyeceklerinin âdil, muhsin ve merhametli bir biçimde te'yid ve tescil edilmesidir. Bu adâlet, bu ihsân ve bu merhamet de kişinin kendi hevâ ve hevesinden zuhur etmemekte, bilâkis Kur'ân'da ve Sünnet'de ifâdesini bulan kuralların ifâdesini yan­sıtmaktadır.

Söz konusu kimselerin Şerîat'ın yüklediği sorumlulukların dışında tutulmuş olmasının bir hoşgörü (ya da tolerans) olmadığını ifâde ettik. Fakat dikkat edilmelidir ki bu, toleransın zıddı da (yâni taassub da) değildir.

Hıristiyanlığın hâkim olmuş olduğu ortamların kültürü açısından toleransın olmadığı yerde taassubun bulunması belki mantıkî bir para­digmadır. Ve belli ki, böyle bir paradigma varsa, bu iki-değerli bir mantığa dayanan bir paradigmadır. İslâm'a, eğer, bir hıristiyan kültürü paradigması olan tolerans (yâni hoşgörü) yamanmağa kalkışılırsa orta­ya çıkan ucûbe kültürü, bütün muğlak vecheleri göz ardı edilse bile, iki-değerli bir mantık çerçevesi içinde fehmetmek imkânsızdır. çünkü birbirlerinin zıdları olan toleranslı ve mutaassıb değerlerinden başka bir değer ihtivâ etmeyen iki-değerli bir mantık Kur'ân ve Sünnet'e uygun âdil, muhsin, merhametli, sabırlı ve affedici değerleriyle genişletilmiş çok-değerli bir mantığın geçerli olacağı alanı kuşatamaz. Bunun dışında da kimsenin İslâm'ın bu 5 boyutlu ahlâk an­layışını hoşgörüden ibâret tek bir boyuta indirip de fakirleştirmeğe hak­kı yoktur!

Tolerans kavramı Batı'da Katolik Kilisesinin bayraktarlığını yap­tığı dinî taassubun kasıp kavurmuş olduğu ülkelerde, yüzyıllar boyunca yavaş yavaş şekillenen bir tepki olarak ortaya çıkmıştır. Bu konuda bu dinî taassubun motive ettiği sayısız fâciadan meselâ XIII. yüzyılın ba­şından i'tibâren Katar'lara uygulanan "Albi Haçlı Seferleri" gibi kanlı te­mizlik hareketlerini, ya da 24 Ağustos 1572 tarihli Saint-Barthélemy katliâmı gibi protestanların kütlesel katliâmlara tâbi' tutulmasını, Engi­zisyon mahkemelerinin pekçok ülkede uyguladığı mezâlimi ve büyücü­lerin ya da büyücü olarak addedilenlerin diri diri yakılmasını hatırlat­mak yeterlidir.

Oysa İslâm âlemi'nde farklı inançlara mensûb toplulukların aynı bir devletin çatısı altında huzur içinde yaşamaları imkânı, Hz. Peygamber'in Mekke'den Medîne'ye hicretinin hemen akabinde yâni VII. yüz­yılın ilk çeyreğinde, İslâm'da "Medîne Vesîkası" diye anılan fakat daha ziyâde Medîne şehir-devletinin anayasası mâhiyetindeki bir vesîkanın yürürlüğe konulmasıyla (asla  bir lütuf ya da bir tolerans olarak değil, fakat) İslâm'ın temelindeki adâlet, ihsân ve merhamet'in gereği olarak te'min ve tescil edilmiştir. Aynı durum Sultân II. Bâyezid'in 1494 yılında İspanya'daki hıristiyan mezâliminden kaçan yahudiler için de geçerlidir.

Ayrıca şu husûsu da göz önünde bulundurmakta yarar vardır. Eğer tolerans ya da hoşgörü için Meydan Larousse'un yukarıda ve­rilmiş olan: "Savundukları görüşler ve açığa vurdukları duygular bizim­kilerle çelişen kimseleri sabırla karşılama" tanımı temel alınacak olur­sa sabır'ın zâten gerek Kur'ân'da gerekse Sünnet'te ifâdesini bulan ve her müslümanın, din açısından, sâhib olması gereken bir islâmî fazîlet olduğuna da dikkati çekmek istiyorum. Nitekim Kur'ân'da:

"Sabret! Senin sabrın da ancak Allah'ın yardımı iledir. Onlardan dolayı kederlenme; kurmakta oldukları hiyle ve tuzaklardan da kaygı duyma!" (XVI/127)
"... Elbette bundan çok sabreden, çok şükreden herkes için alınacak ibretler vardır" (XLII/33)
"Rabb'inin hükmüne sabret! ..." (LII/48)
"... Ve sabredin! Muhakkak ki Allah sabredenlerle beraberdir" (VIII/46)
"Sabırlı ol! Muhakkak ki Allah iyi işlerde bulunanların mükâfatını zâyî etmez!" (XL/l 15),
"Andolsun ki mallarınızla, canlarınızla sınanacaksınız.: Sizden önce kendilerine kitap verilmiş olanlar ile Allah'a şirk koşanlardan da kötü sözler işiteceksiniz. Sab­reder ve sakınırsanız şüphe yok ki bu yapılacak işleri en iyi şekilde yapma kararlılığınızdandır" (III/186)
ve hadîslerde de (ö.F. Mardin: Hadîs-i Şerifler, Mevzulara Göre Tasnifli-Şerhli, İstanbul, 1978):
 

"Sabır gelişmenin anahtarıdır..."
"Sabrederek gelişmeleri beklemek ibâdettir"
"Belâya, çileye sabır ibâdettir"
denilmektedir.
 

Ayrıca Batı'nın dinî tolerans (ya da hoşgörü) dediği ise, İslâm'da, kişilerin hevâ ve heveslerinin icbâr ettiği bir ilke olarak değil fakat Kur'ân'da Bakara Sûresinin 256. âyetinde: "Dinde zorlama yok­tur" şeklinde ifâdesini bulmuş olan bir İlâhî Hüküm ve Emir olarak tezâhür etmektedir. Ayrıca, kişilerin mensûb oldukları dinlerdeki, lâik yasalara ve umûmî ahlâka açıkça aykırı olmayan fakat Müslümanlara ters gelen uygulama ve davranışları karşısında sabırlı davranmak ve bu gibi kimselerin hidâyeti için Allah'a dua etmek de İslâm Ahlâkı'nın ge­reğidir. Bununla beraber, bu kapsamda İslâm âlemi'nde sanki bu hü­küm yokmuş gibi tecellî eden bâzı nefsânî sapık uygulamaların İslâm'daki bu İlâhî Hüküm ve Emrin keenlemyekûn addedilmesi için bahâne teşkil edemeyeceğini de vicdân ve temyiz sâhiblerinin teslim et­mesi gerekir.

Sonuç

"Eşitlik" 1789 Büyük Fransız İhtilâli 'nin ihdâs ve icbâr etmiş ol­duğu bir kavramdır. "Hoşgörü" ise hıristiyanlar arasındaki mezheb kav­galarına ve diğer dinî bağnazlıklara tepki olarak yavaş yavaş oluşmuş olan bir kavramdır. Her ikisi de hıristiyan batı kültürüne has kavramlar­dır. Her iki kavram da bu kültürün günümüze kadarki ahlâkî ve hukukî gelişmesini şekillendirmede baş rolleri paylaşmışlar ve, gitgide, bu ko­nularda kıstas (kriter) ve düşünce kalıbı (paradigma) statüsünü kazanmışlardır.

Gerek "Eşitlik", gerekse "Hoşgörü" islâmî kavramlar değildir. Bu sözcükler Kur'ân'da da ve, tesbit edebildiğim kadarıyla, Hadîsler'de de yoktur. İslâm ahlâkı "Eşitlik" ve "Hoşgörü" üzerine değil Adâlet, İhsân Merhamet, Sabır ve Af üzerine inşâ' edilmiştir.

Eşitlik kavramının, teorik olarak, hukukun temeline konulmasının pratikte yol açtığı büyük mantıkî çelişkiler de, hukukçuların bu çelişki­leri izâle edebilmek için yapmağa mecbur kaldıkları çelişkili cambaz­lıklar da hazîndir. Hoşgörü ise, aslında, "olumsuz bir durum karşısında olumsuz bir tepki göstermeme hâli"ne işâret eden pasif bir davranış bi­çimidir. Hâlbuki İslâm müslümanların dinleriyle, inançlarıyla, ahlâklarıyla ve toplumsal hayatlarıyla ilgili olarak karşılaşacakları olumsuz durumlar karşısında muhakkak dinamik bir tepki göstererek cihâd etmelerini ve olumsuzlukları da, güçleri yettiğince, ortadan kal­dırmalarını emreder.

Hoşgörü için eğer Meydan Larousse'daki: "Savundukları görüşler ve açığa vurdukları duygular bizimkilerle çelişen kimseleri sabırla karşılama" tanımı temel alınırsa, sabır zâten gerek Kur'ân'da gerekse Sünnet'de ifâdesini bulan ve müslümanlara bir vecîbe olarak yüklenen bir sorumluluk ve islâmî  bir fazîlet'dir.

Ayrıca Batı'nın "dinî hoşgörü"sü ise, Kur'ân'da "Dinde zorlama yoktur" (II/256) beyânıyla ifâde edilmiş olan İlâhî Hüküm ve Emr'i, bu emrin vahy edilmesinden yüzyıllar sonra, ilâhî yoldan değil de çekilen  bir sürü ızdırâb ve çilenin sonucu olarak beşerin yeniden keşfetmesin­den başka bir şey değildir.

Her optik filtrenin, ardındaki fizikî realiteyi tâdil ve tağyir ederek bize yansıttığı bilinen bir gerçektir. Bununla beraber filtrenin sağladığı görüntü ile realite arasında, filtreye rağmen, gene de değişmeyen, invaryant kalan, bir takım unsurlar bulunur.

İşte bu bağlamda, Batı Kültürüne has "Eşitlik" ve "Hoşgörü" filtrelerinin ardından İslâm Ahlâkı'nın ve İslâm'ın toplumsal hayat dü­zeninin nasıl göründüğüne bakmak, bu kavramların bütün tekdüzeliğine ve tek-boyutluluğuna rağmen, yalnızca bu kültürle yetişmiş kimseler için ilgi çekici olabilirdi.

İlim ahlâkına sâhib şarkiyâtçılar ise kendilerini İslâm'a kritik bir yaklaşma stratejisinin çoraklığından 1940'lardanberi kurtarmış bulunmaktadırlar. 1940'lardan sonra zuhur eden yeni şarkiyât ekolü yalnızca İslâm'ı değil fakat her türden inanç sistemini fenomenolojik bir yakla­şımla (yâni önyargısız bir biçimde, içten yâni bu sisteme yabancılaşma­dan) kavramayı fazîlet ve ilim ahlâkının yeni normu hâline getirmiş bulunmaktadır.

Şuna da dikkati çekelim ki mâhiyeti ve kuralları Kur'ân'a ve Sünnet'e göre belirlenmiş olan İslâm Ahlâkı'nı ve İslâm'ın toplumsal hayat düzenini "Eşitlik" ve "Hoşgörü" kavramlarını temel olarak yeniden şe­killendirmeğe tevessül etmek ya da bunun gerekliliğini savunmak İslâm'a tümüyle aykırıdır. İdrâk ve vicdan sâhibleri, İslâm'ı eksik ve çağ dışı addeden ve, bu vehmî motivasyonla da, tâdil ve tağyir etmeyi amaçlayan bu türden sinsi bir modernist ve reformist strateji tezgâhı'nı berrâk bir biçimde teşhis ve ilân etmek cesâretini göstermelidirler.

Alıntı;http://www.ozemre.com/makaleler/islam-hosgoru-ve-esitlik
ÖZGÜRLÜK BİLE SAHİP OLMAK İÇİN SINIRLANDIRILMALIDIR.

EDMUND BURKE

Hayat Bizi Resmen Dört İşlemle Sınar. Gerçeklerle Çarpar, Ayrılıklarla Böler, İnsanlıktan Çıkarır ve Sonunda Topla Kendini Der.  leo


Şubat 21, 2017, 11:02:07 ös
Yanıtla #1
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 1811

Alıntı
. Bunun dışında da kimsenin İslâm'ın bu 5 boyutlu ahlâk an­layışını hoşgörüden ibâret tek bir boyuta indirip de fakirleştirmeğe hak­kı yoktur!

Simdi ben bu Prf. yazarimiza sormak isterim (kendisi cevap veremesede):

ISID´in canli canli insan yakmasi Islam adaletinin neresine  denk geliyor?

Sivas´ta 35 Aydin, Sanatci ve INSAN gibi insani diri diri yakmak Islam´in hangi tür adaletine denk geliyor?

Müjdat Gezen isimli bir tiyatrocunun tiyatro salonunu kundaklamak Islam adaletinin icindemidir?

Bu sorulara istiyorsa yaziyi buraya tasiyan üyemizde cevap verebilir.

Sayin karahan yukardaki eylemler Islamin bes boyutlu adalet anlayisinin hangi boyutuna denk geliyor?


Şubat 21, 2017, 11:59:21 ös
Yanıtla #2
  • Seyirci
  • Orta Dereceli Uye
  • **
  • İleti: 277
  • Cinsiyet: Bay

Sn. Tij,

Isid, müslüman bir örgüt değil. Islamda hoşgörü vardır fakat Isid, Pkk, El-kaide, Taliban , mlkp, hasdi sabi,  gibi vs. terör örgütlerinin islam ile uzaktan yakından hiçbir alakası yok.

Madimakta ki oteli yakanlarin müslüman olduğunu size kim söyledi ki? Nereden biliyorsunuz müslümanların o oteli yaktığını..  Kimin yaktığı da belli değil. Başka birileri yakmis ve suçu müslümanlara atmış olamaz mi?

Müjdat Gezen denilen şahsın tiyatrosunu yakanlar ya da kundaklayanlarin müslüman oldugunu nereden biliyorsunuz. Belki de Müjdat Gezen tiyatro okulunu kendisi de kundaklatmis olamaz mi? Sigortadan para almak gibi,  Gundem olmak gibi ya da Aklınca insanlarin akli ile oynamak gibi vs.

Siz Islamı yanlış anlamissiniz. Sözcü gazetesinin ek olarak verdiği gırgır dergisinde ki Hz. Musa'ya hakaret olarak yapılmış olan karikatürü cizen size göre nedir? Musluman Musevi Hiristiyan ya da ateist mi?
“Bize verilen sırları, kalbimizin en derin köşelerinde saklamalıyız. Bir ölü kadar sessiz, bir mezar kadar ketum olmalıyız.”


Şubat 22, 2017, 12:00:09 öö
Yanıtla #3
  • Orta Dereceli Uye
  • **
  • İleti: 266
  • Cinsiyet: Bay

Sayın Tij,

Merakıma verin, tüm bu sorulara Sayın Karahan cevap vermeden önce birşey sormak istiyorum size.

Müslümanmısınız? Veya bir dine mensupmusunuz? Varsa ismi nedir?
Her kande baksam görünür gözlerime sırr-ı ezel
Her şey ulaşıp aslına çıktı aradan kainat


Şubat 22, 2017, 12:06:39 öö
Yanıtla #4
  • Seyirci
  • Orta Dereceli Uye
  • **
  • İleti: 277
  • Cinsiyet: Bay

Sn. Tij, nedense Isid'in insan yakmasindan insan öldürülmesinden bahsetmiş. Haklı ve doğru yaklaşım.

Fakat hiç PKK Terör örgütünden hiç bahsetmiyor. Binlerce cana sebep olan bebek katili pkk dan bahsetmesini de çok isterdim. Bir gün bahsetmesi dileğiyle..

Saygılarımla.
“Bize verilen sırları, kalbimizin en derin köşelerinde saklamalıyız. Bir ölü kadar sessiz, bir mezar kadar ketum olmalıyız.”


Şubat 22, 2017, 12:33:45 öö
Yanıtla #5
  • Seyirci
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 4031
  • Cinsiyet: Bay

Alıntı
. Bunun dışında da kimsenin İslâm'ın bu 5 boyutlu ahlâk an­layışını hoşgörüden ibâret tek bir boyuta indirip de fakirleştirmeğe hak­kı yoktur!

Simdi ben bu Prf. yazarimiza sormak isterim (kendisi cevap veremesede):

ISID´in canli canli insan yakmasi Islam adaletinin neresine  denk geliyor?

Sivas´ta 35 Aydin, Sanatci ve INSAN gibi insani diri diri yakmak Islam´in hangi tür adaletine denk geliyor?

Müjdat Gezen isimli bir tiyatrocunun tiyatro salonunu kundaklamak Islam adaletinin icindemidir?

Bu sorulara istiyorsa yaziyi buraya tasiyan üyemizde cevap verebilir.

Sayin karahan yukardaki eylemler Islamin bes boyutlu adalet anlayisinin hangi boyutuna denk geliyor?

Bu tarza tenezzül edip cevap verilmez ama neyse.
Bu Prof.  Diye haddini aşarak aşağıla digin   kişi atom kurumu başkanlığı yapmış üst düzey bir fizikçi.
İnsan da arlanma olmadığı zaman saygıyı çuvala koyar örnekteki gibi.
Sorulara gelince zeki insanlar saçma sorular sormazlar bir tane akla uygun soru yokki cevap vereyim.
İslam hoşgörü dinidir.
İslam la meselesi olanlar ise konuyu kendi akıllarınca başka şeylerle bagdastirip birşeyler arar.
İşidi islam diyen biri ciddiye alınmaz.
Soru sormak olsa idi derdin konuşurduk ama değil.
ÖZGÜRLÜK BİLE SAHİP OLMAK İÇİN SINIRLANDIRILMALIDIR.

EDMUND BURKE

Hayat Bizi Resmen Dört İşlemle Sınar. Gerçeklerle Çarpar, Ayrılıklarla Böler, İnsanlıktan Çıkarır ve Sonunda Topla Kendini Der.  leo


Şubat 22, 2017, 01:15:38 öö
Yanıtla #6



Temelinde hoşgörü olmayan bir din varsa bilen bir arkadaşın anlatmasını isterim açıkçası.
Farklı dinlerden insanlar tanıdım ,dini bir konu açıldığında hepsi kendi inançlarındaki hoşgörü ve barıştan bahsediyorlardı.
İslamiyetin diğer dinlerden hiçbir farkı yok .Farklı yollardan aynı kapıya çıkan olgular.
Yanlış mı düşünüyorum bilmiyorum ama hoşgörülü ,anlayışlı olmak  ,bir tanrıya inanmak için herhangi bir dini kalıba girmeye gerek yok. 

Saygılar
Kutsal olanı köpeğe vermeyin.
İncileri domuzların önüne atmayın....


Şubat 22, 2017, 05:44:57 ös
Yanıtla #7
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 1811

Öncelikle su " tarz" konusunda bir cümle.
Benim tarzimi bu forumda en iyi bilen insan sayin karahan´dir, kendisiyle forum dahilinda 9 seneye varan bir birliklteligimiz var ve ben kendisi gibi, düsmanim bile olsa, kimsenin ölümünü istemedim. Bence bu yeter.

" Haddimi asma " konusundaysa; ben haddimi asmadim ve sayin yazara kesinlikle hakaret etmedim. Yaziyi yazan insan bir Profesor dür ve bende " Prof. yazarimiz" diye hitep ettim.
Sayin karahan yazarimiz hakkinda eksik bilgi vermis onuda ben tamamlayayim. Sayin yazarimizin internet sayfasina girerseniz orda biografisi var ve su yaziyor " Türkiye´nin ilk Atom Mühendisi"
Ve ne hazindirki " Master" ini gidip pek begenmedigi ve burun kivirdigi Hiristiyan Bati´da Fransa´da yapmis. Bölümü aktarayim.

Alıntı
3. Öğrenim Durumu:

    Galatasaray Lisesi Fen Kolu (Haziran 1954)
    İstanbul Üniversitesi Fen Fakültesi Matematik-Fizik Dalı (Lisans) (Şubat 1957)
    Institut National des Sciences et Techniques Nucléaires, Saclay (Fransa) yâni "Fransa Nükleer Bilimler Ve Teknoloji Millî Enstitüsü": "Génie Atomique" yâni Atom Mühendisliği dalı (Master), (Temmuz 1958)

 

4. Akademik Unvânları:

    MS (Ingénieur en Génie Atomique yâni Nucl.Eng., Fransa), 30 Temmuz 1958 (Türkiye'nin ilk Atom Mühendisi).

Alinti bitti.

Hatta kendisi NATO bursu bile almistir. Sayfasina girin hersey orda yaziyor.

Ha sakin bunu bir suclama olarak yazdigimi sanmayin. Tabiki gidebilir, yapabilir, kendisini ve ülkemizi daha iyi yerlere getirmek icin yapmalida.
Ama bence bu iki yüzlülüktür. Isimize geldiginde "hos, güzel" isimize gelmediginde " tu kak".

Sorulan sorularin " sacmaligina" gelirsek. Sayin karahanda yazarimiz gibi biraz kacak dögüsmeyi yeglemis. Yazarimizdan bir alinti yapalim.


Alıntı
Ayrıca Batı'nın dinî tolerans (ya da hoşgörü) dediği ise, İslâm'da, kişilerin hevâ ve heveslerinin icbâr ettiği bir ilke olarak değil fakat Kur'ân'da Bakara Sûresinin 256. âyetinde: "Dinde zorlama yok­tur" şeklinde ifâdesini bulmuş olan bir İlâhî Hüküm ve Emir olarak tezâhür etmektedir. Ayrıca, kişilerin mensûb oldukları dinlerdeki, lâik yasalara ve umûmî ahlâka açıkça aykırı olmayan fakat Müslümanlara ters gelen uygulama ve davranışları karşısında sabırlı davranmak ve bu gibi kimselerin hidâyeti için Allah'a dua etmek de İslâm Ahlâkı'nın ge­reğidir. Bununla beraber, bu kapsamda İslâm âlemi'nde sanki bu hü­küm yokmuş gibi tecellî eden bâzı nefsânî sapık uygulamaların İslâm'daki bu İlâhî Hüküm ve Emrin keenlemyekûn addedilmesi için bahâne teşkil edemeyeceğini de vicdân ve temyiz sâhiblerinin teslim et­mesi gerekir.



Yazarimiz " dinde zorlama olmaz ama bunun tersini yapanlarida vicdanlarina birakmak lazim" diyor. Diyor ama bakin Peygamber nediyor.

 “Her hangi bir erkek İslam dininden dönerse onu İslam’a davet et. Tekrar Müslüman olursa oldu, olmazsa boynunu vur. Her hangi bir kadın İslam dininden dönerse onu İslam’a davet et. Tekrar Müslüman olursa oldu, olmazsa boynunu vur”[15]

http://www.suleymaniyevakfi.org/kutsanan-gelenek-ve-kuran/kurana-ve-gelenege-gore-dinden-donmenin-cezasi.html

Simdilik.


Şubat 22, 2017, 07:43:01 ös
Yanıtla #8
  • Seyirci
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 4031
  • Cinsiyet: Bay

Bahis konusu itilafli bir konu ve doğru değil. Ayrıca bir başka başlıkta tartışmak lazım.
Zaten cümle gelenek diye başlıyor yani islam öncesi Arap geleneklerinde varmış.
Konu mürteci likit ile alakalı ve bilgi yanlış.
Kuran ölmeyi ve öldürmeyi yasaklar.
Hadis te uydurma hadis.
ÖZGÜRLÜK BİLE SAHİP OLMAK İÇİN SINIRLANDIRILMALIDIR.

EDMUND BURKE

Hayat Bizi Resmen Dört İşlemle Sınar. Gerçeklerle Çarpar, Ayrılıklarla Böler, İnsanlıktan Çıkarır ve Sonunda Topla Kendini Der.  leo


Şubat 22, 2017, 07:46:41 ös
Yanıtla #9
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 1811

Sayin Zaharoff, merakinizi gidermek icin yaziyorum bunu, yoksa hangi dinden ve mezhepten oldugum cok ta önemli degil.

Alevi bir aileden gelmekle beraber, tamri ve dini inancim yoktur.

Burda konu Islam oldugu icin Islam kelimesini kullaniyorum, yoksa bütün dinlere yakinligim ve uzakligim aynidir.

Örnegin su "dinden cikanin öldürülmesi yalnizca Islamda degil diger sami dinlerdede vardir ve Islam´da onlardan devraldi.

Bütün dinlere yaklasimim fikirseldir ve bununla beraber saygi duyulmasi gereken yerdede saygi duyarim.