Evet masonluk bir şekilde içsel bir seyahattir. Hatta semavi dinlerin rezilliği üzerine hala ayakta kalan sufizm gibi bir şeydir.
Ancak kendi gelişmemizin önemi, dış dünyaya karşı duyarsızlığımızı arttırabilir mi?
Bizim atasözlerimiz çok güzeldir, istediğiniz gibi kullanır, işinize geleni öne koyarsınız veya göze sokarsınız.
"Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın" da bunlardan biridir. Acaba masonluk böyle bir rehavete kapılmış olabilir mi?
Evet güvence altında olmak iyidir(bana hiç uymaz) Bütün hayati ihtiyaçların garanti altında olması daha da iyidir. Masonluk sie bir sürü imkan sunabilir, ancak biz doğadan ayrı yaşayamayız ki...
Maddi imkanlar doğada hiç bir işe yaramaz, hatta tanımı bile yoktur. "Beyaz adam paranın, kariyerin bir gün yenmeyeceğini anlayacaktır."
Homo sapiensin sonu geldi, hatta bir kaç yıl kaldı. Evrim ile veya bilimsel gelişmeler ışığı altında bunu açıklayabilirim. Mantık veya felsefe olarak da bunu tartışmaya hazır ve donanımlıyım.
Ama bu neyi değiştirebilir ki?
Hiç bir şeyi.
Konu uzun, ben kısa keseyim.
Saygılarımla...
