MUSA İLE HAKİKATE DOĞRU(27)-HIZIR'I BULMAK KOLAY, HIZIR'LA YÜRÜMEK ZORDUR

[lucifer]

HIZIR’I BULMAK KOLAY, HIZIR’LA YÜRÜMEKSE ZORDUR


Hz.Mûsa (AS) ile Hızır arasındaki arkadaşlığı konu edinen ayetleri okuduktan sonra insanın aklına ister istemez şu soru takılmaktadır: ”Acaba Hz.Musa İlm-i Ledün öğrendi mi?” Soruya Kehf Suresi’nin 60-82.ayetleri ışığında baktığımızda karşımıza “Hayır” cevabı çıkmaktadır. Ama bir yanlış anlaşılmaya meydan vermemek için şunu da hemen ilave edelim ki; şüphesiz Allah, Ulü-l Azm sahibi bir peygamber olan Hz.Mûsa’yı İlm-i Ledünsüz bırakmamıştır. Fakat bu ilim Hz.Mûsa (AS)’a daha sonra muhtemeldir ki Tur-u Sinâ’daki tecellide bahşedilmiş, kendisinin bu konudaki İlme’l yâkin olan bilgisi Ayne’l yâkin’e çıkarılmıştır.


Aslında Hz.Mûsa (AS) için Hızır’ı bulması çok zor olmamıştı. Çünkü Yaratıcı Kudret olan Allah, Hz.Mûsa’yı ilim öğrenmesi için Hızır’a gönderirken O’na rahmetinin bir yansıması olarak yol göstermiş; aradığı Kul’un bulunacağı yeri ve bu yerin işaretlerini önceden bildirmişti. Hz.Mûsa (AS) da bu gaybî desteğin yardımıyla sonuca kolaylıkla gitmiş, takip ettiği izlerle İlm-i Ledün sahibi olan Hızır’a ulaşmıştı.


Ama bu ulaşmakla iş bitmemiş, Hz.Mûsa (AS)’ın asıl zorluğu Hızır’la buluştuktan sonra başlamıştı. Daha üç adımda Hz.Mûsa’nın sabırsızlığı bu birlikteliğin sonunu hazırlamış, ele geçen fırsatın kıymeti hakkıyla bilinmemişti.


Bütün bu gelişmeler “vuku bulanda hayır vardır” kutlu sözünü bir kez daha doğrulamakta ve “Hızır’ı bulmanın kolay, Hızır’la yürümenin ise zor” olduğu gerçeğini bize idrâk ettirmektedir. İşte bu idrâk tüm hakikat arayıcıları için değişmez bir ölçü olmalıdır.İnsan hakikat bilgisini kendisine öğretecek kişiyi ararken aklını/iradesini kullanmakta ve çeşitli alternatifler arasından seçme yapmaktadır. Böyle bir kişiyi bulduktan sonra ise artık seçme yerini teslimiyete bırakmalıdır. Çünkü; “yol göstericiye teslim olma edebi gösteremeyenlerin kemâl heybelerinin dolmayacağı” iyi bilinmelidir. Bu nedenle olacak ki; İlm-i Ledün eğitiminin kurumlaşmış şekli olan tarikatlerde tıpkı “Hızır’ın Hz.Musa’dan istediği gibi” önce talibliden iradesini mürşidine terk etmesi ve efendisinin elinde teneşirdeki cesed gibi olması istenir. Tabi ki bu nefse çok ağır gelen bir istektir. İlk başta bu “olmazsa olmaz şartı” kabullenenlerin sonradan yolu yüremenin zorluğu karşısında efendisini terk ettiği çok görülmüştür. Bundan dolayıdır ki gerçek yol göstericiler/ kâmil mürşidler merhametlerinden kaynaklanan bir endişe ile insan nefsinin neye âmil olduğunu yâkînen bildiklerinden geri dönülen duraklar konusunda ihvanlarını önceden “Samed’in sepeti var” deyişiyle uyarırlar.


Anlaşılan odur ki; insanın varoluş gayesine ulaşması, Yaratıcı Kudret’in bir belirişi olan kâmil insanın eli ve rehberliğiyle mümkündür. İnsana düşen bu kutsal yolda “Kıtmir’in Sadakati”ni göstererek geri kalmaması, eriyip gitmemesidir. Mevlâna’nın deyişiyle: “Yardan geri kalırsan bayatlarsın. Bağlı olduğun ağacın dalından koparsan çer çöp olursun. Bir Hakk erinin gözüne girmeye bak ki onun gözbebeği olasın.”
Bu sadakatin yâni “Hızır’la yürümenin” zorluklarına katlanmanın karşılığı olarak da insanın Hızır’dan elde edeceklerini yine Mevlâna’nın dilinden verelim:


“Bozuk düzen bir duyguysan sana Mustafa’nın nûrunu veririm” (“Bir zamancağız sana Fâtiha okuturum; ondan sonra da dünyaya padişah ederim seni.


Derdimizle kocaldın, fakat korku yok; ihtiyar, gel de tazeleştireyim seni.


Can gitse bile hiç gam yeme; seni can ordugâhına bey yaparım, kumandan tayin ederim ben.


Düşüncesini bile vermeme imkan olmayan şey yok mu? Onun olmayacak şeyini açarım, anlatırım sana.


Sana, temellerin temellerine yol veririm; hattâ yol da nedir? Seni cennetlere döndürürüm ben.


Şimdi Kelim’e (Hz.Musa) benziyorsun, boyuna itiraz ediyorsun amma işleri açarım sana, Hızır eder giderim seni.”

Son Söz Yerine Bir Nefes

Miskînler teknesinde, ruhum Hızır’la yoldaş,
Seyir devam ediyor, zaman zamana sırdaş.