Yetimhanede unutulmuş bir kahkaha acısıyla çıkmıştım yola. Tüm çabam yüreğindeki cam kenarını kapmaktı, yaralarımı kapamaktı.Gülsem ayıp, ağlasam gösteriş... Bir cenaze yası var üstümde. Benim sensiz sevinecek bir şeyim yok. ‘Ben seni severken fena yaralanırım’ diyen şairle hemhal olup, bir çok sokak izi bıraktım ömrümde. Söylesene beni görmeyen birine nasıl bakakaldım?
Ah yar!
Heyhat!
Canıma hasretin dokundu;
Gurbette memleket gibi,
Sefalet çağında ekmek ve su gibi...
Günlerdir behçet gülenay'ın, 'yetim bir çocuğun oyuncağı kırılıyor içimde.' kelâmı ile evriliyorum. Hüzün lekeleri bulaşmış gülüşler, yüzünü görmek için sana koştuğum yollar, ismimizi yan yana karaladığım banklar, yoruldum dedikçe yokuş olan duygular... Hep seni evirdi içime.
Ah yar!
Al beni, al ki ziyan olmasın içimde. Artık yel essin. Essin de kokun gelsin dibime. Kelamım, meylettiğim,duama nakşettiğim, bereketi kalmamış hayatımın besmelesi... Gel!
Kursağım ana baba günü gel!
Bir kuşa, kelebeğe, bir fincan çaya ihtiyacım var, gel!
Hüzün bol, gönül yetim, gel!
