Saygı değer üyeler, beni gerek forumdan gerekse özel hayatımdan tanıyanlar, edebiyata olan ilgimi ve amatörce birşeyler karalamaya çalıştığımı biliyorlar. Hatta forumumuzun edebiyat bölümünde birkaç bölüm yazdığım, fakat sonra gerisini getiremediğim bir kısa öyküm bile var.
İşte uzun zamandır kafamda kurduğum bir kısa öyküye daha başlıyorum. Umarım bunun sonunu getirebilirim. Bu romanlaştırmayı düşündüğüm bir konunun eskizi gibidir aslında... Farkındayım biraz zamanımı alacak... Ne yapalım? Yazmanın kolay olduğunu kim söyledi ki?
Bu öyküyü okuma lutfunda bulunursanız, sesinizi esirgemeyin lütfen... Evet başlıyoruz.
Bana Bir Yol Göster Sedat Abi
Nasıl bir bıkkınlık vardı üstümde anlatamam. Dünyadaki bütün kurşunları eritmişler, kulağımdan , burnumdan akıtmışlar gibi ağırlaşmıştı kafam. Artık her şeyin bittiğini ve bir daha da eskisi gibi olamayacağını düşünüyordum. Böyle düşünmek için o kadar çok sebebim vardı ki...
Özür dilerim böyle bodoslamadan daldım konuya...Kusura bakmayın. Fakat öyle doluyum ki bir an önce yazmazsam kelimeler uçup gidecek gibi geliyor. Merak etmeyin hepsini anlatacağım. Yanlız biraz sabır göstermenizi isterim sizden... Kim bilir? Belki biraz da şefkat. Zira bu bir buluş öyküsüdür. Hayat dediğimiz bu heyulanın içinde yapılan , acımasız , amansız bir buluşun öyküsüdür.
Şimdi şöyle düşünebilirsiniz '' neden arayış değilde buluş '' diye. Haklısınız ben de yazmaya ilk başladığımda böyle düşünmüştüm. Lakin arayışı anlattığım bu öyküde bulunan bir şey de yoktur... Yani aslında var... Ama nasıl anlatsam? Bulduğum şey, aslında arayışın başladığı yer... Ooof! Haklısınız karmakarışık oldu farkındayım. İşte bu yüzden sabrın yanında biraz da şefkat istedim sizden.
Her neyse verecekleriniz size aittir, rica etmekten başka bir şey gelmez elimden. Oysa ben. Bu öyküyü verebilirim size. Okuyun ne olur...İncitmeden.
Uzun zamandır tanıdığım biri vardı, Ramazan. Pek yakın değildik fakat işimiz gereği yollarımız sık sık kesişirdi...