MASONLUKTA TÖRE ya da MASON TÖRESİ - 15

[ADAM]

Önceki bölümde saygılı bir kişinin öncelikle kendisine saygı göstermesi gerektiğine değinmiştim. Bu bölümde bunu bir adım daha ile götüreceğim.

Bireyin kendisine saygı duyması ve başkalarının indinde görünüşte değil gerçekten saygı gören, saygın tutulan bir kişi olmasından ötürü taşımakta olduğu bireysel niteliğine “onur” (şeref/haysiyet) denir.

Şu halde…


Bu bölümün konusu: Onur

Bir mason, insanları sevmesini bildiği kadar, saygı göstermesini de bilmelidir.

Burada saygıyı sevgiden sonra tutuyorum. Bunun nedeni, bence “sevgisiz saygı” diye bir şey söz konusu olamaz. Sevgi olmaksızın gösterilen bir saygı, ancak ya korku ve çekinmeye ya da bir çıkar kaygısına dayanır

Bilmem katılır mısınız?

Bence kişinin başkasına sevgi duymadan saygı göstermesi, “onursuzluk” ile eş değer sayılır. Çünkü böylece o kişi, kendisine olan saygısını yitirmektedir ya da zaten öyle bir saygısı yoktur.

Masonlukta bir masonun öncelikle onurlu bir kişi olması istenir ve beklenir. Onurunu tüm diğer bireysel niteliklerinin üstünde tutması bile öngörülür. Masonluğun tarihçesine şöyle bir göz atılacak olursa, birçok ülkede bu kurumun sırf masonların “onur sahibi kişiler” olduğu bilindiğinden yüceltilmiş olduğu okunur.

Dahası da var… Hani şu Masonluktaki söz veriş, ant ya da yeminlerden söz edilip, bunların kotsal kitap üzerine verildiğine değinilir ya… Ne olmuş yani bir andın ya da yeminin kutsal kitap üzerine verilmesiyle… Kişi onursuz ise, her şeyin üzerine söz verir, ant içer, yemin eder. Bazı mason kuruluşları ise Masonluğa girecek kişilerden de gerektiğinde masonlardan da doğrudan onur üzerine söz vermelerini öngörür.

İnsan için, şu yaşadığı dünyevi yaşamında onurundan daha önemli ne olabilir?... Eşini, ailesini, çocuklarını, yurdunu, insanları sevmesi… Onlar da onurun bir öğesi. Onurlu olmayan bir kişiden gerçek sevgi bekleme olasılığınız var mı?


Demek masonlar onurlu kişilerdir. Buna karşılık, bazı yerlerde de onurunun önemini ve değerini hiçe sayarak bir masona yakışmayan girişimlerde bulunan, mason töresine aykırı tutum ve davranışlara yönelen, bundan ötürü suçlanan ve ayıplanan birtakım kişilerin “mason” olduğu görülmemiş şey midir?

Ne yazık ki bu gibi olguların faturası sadece o mason sıfatını taşımakla yetinip Masonluğun töresinden yeterince pay alamamış kişilere değil, tüm mason topluluğuna çıkarılır. Bunun sonucunda tüm masonların onursuzlukla suçlanıp, damgalanmış olduğu da görülmemiş değildir.

Türkçenin güncel kullanımında kimi zaman bir kavram yanılgısına düşülür ve “onur” ile “gurur” yakın anlamlı hatta özdeş tutulur. Oysa gurur, kişinin kendini başkalarından farklı ve üstün görerek beğenmesinin bir sonucudur. Bunun onur ile ilgisi yoktur. Gurur, alçak gönüllülüğün karşıtlarından biridir. Oysa alçak gönüllülük mason töresinin öğelerinden biridir. Gurur, eşitliğe ters düşer; kardeşliği zedeler. Oysa bunlar Masonluğun temel ilkelerindendir. Bu nedenle Masonlukta gurur, bireysel bir olumsuzluk bir aykırılık sayılır hatta masonlara gururlarını yenmeye çalışmaları önerilir.

Gene Türkçemizin azizliklerinden biri olmak üzere kimileri de “onur” ve “namus” sözcüklerini eş anlamlı tutar. Oysa sözlük anlamı bakımından namus, benimsenmiş temel ahlâk kurallarına uygun bir bağlılıktır. Dahası toplumumuzda aile yaşamının ahlâkı ile bağlantılı tutulur. Bir insana “onursuz” diyecek olursanız, bu bir aşağılamadır ama “namussuz” diyecek olursanız hukuk bakımından suç sayılabilir. Namus, onurun içeriğinde kalan bir ayrıntıdır. Mason töresi bakımından o da önemlidir ama onur hepsini kapsar.

Bu bakımdan onur, yüce bir kavram, üstün bir erdemdir.