Masonlar.org - Harici Forumu

 

Gönderen Konu: Devlet Dili Türkçe  (Okunma sayısı 5980 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Mart 09, 2008, 06:08:56 öö

Karamanoğlu Mehmet Bey'den Önce ve Sonra

 

DEVLET DİLİ TÜRKÇE

 

         Resmî  ve Resmî Dil
 

“Devlet dili” veya  “resmî dil” ifadelerini hepimiz duymuşuzdur. “Resmî” ve “Resmî dil”   kelime  ve terimine, sözlüklerde  şu karşılıklar verilmektedir:

Türkçe Sözlük: (TDK.1998)

Resmî:  1-    Devletin olan; resmî memur, resmî daire

2-    Devletin usûlünce olan; resmî muamele, resmî müracaat

 

Kamus-ı Türkî: (Şemsettin  Sami,1901)

Resmî:  Devlet tarafından veya devlet manasına olan; ilân-ı resmî, tevcihat-ı resmî

 

Doğan Büyük Türkçe Sözlük: (D. Mehmet Doğan, 2003)

Resmî: 1-    Devlet tarafından veya devlet manasına olan,

2-     Devlete ait,

3-     Devletçe tesbit edilen usûllere uygun şekilde yapılan.

Resmî dil: Bir devletin resmî yazışmalar ve öğreti sisteminde kullanılmasını kabul

ettiği dil.

Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi: (Dergâh yay.)

“Devlet dili, (resmî dil):

Resmî yazışmalarda kullanılan ve çok defa hususî bir üslûba sahip bulunan

dile devlet dili denir.”

 

Sözlüklerimizdeki  “resmî”  kelimesine  ve “resmî  dil”  terimine  verilen karşılık veya açıklamalardan hareketle  biz de  “resmî dil” terimini şöyle tarif  edelim:

“Resmî dil, millî sınırlar içinde devletçe varlığı kabul edilen, devlete ait yazışmalarda ve öğretimde kullanılma mecburiyeti bulunan ve bu mecburiyeti kanunla tespit edilen dildir”.

 

Göktürk ve Uygur  Devleti’nde

 

Türkçe, ilk yazılı metinlerimizin bulunduğu 8. yüzyıldan günümüze kadar Türk milletinin dili olarak, Türk devletlerinin resmî dili olma özelliğini korunmuş ve sürdürmüştür. Dilimizin ilk yazılı metinleri olan Göktürk Kitabeleri, zamanın büyük devlet adamları Bilge Kağan ve  Kültigin adına ve onların ağzından yazılmıştır. Kitabeler, bu büyük Türk devlet adamlarının,    Türk milletine  “ebedî  hitabı” dır  ve hattâ   “millete hesap vermesi” dir. Dolayısıyla Türkçe bu kitabelerde “devlet dili” veya  “resmî dil”dir.

Kitabelerde, “Türk beyleri, milleti, bunu işitin! Türk milletini toplayıp il tutacağını burada vurdum. Yanılıp öleceğini yine burada vurdum. Her ne sözüm varsa ebedî taşa vurdum. Ona bakarak bilin” denilmektedir.1     Burada, taşlara yazılan bilgileri “okuyup öğrenin” tavsiyesi yer aldığına göre, halkın yaygın şekilde okuyup yazma  bildiğini, dolayısıyla öğretiminin de bu dil ve alfabe ile yapıldığını düşünebilir, böyle düşünmekte de bir yanlışlık bulunmadığını söyleyebiliriz. Nitekim Azerbaycanlı Prof. Dr. Ali İsa Şükürlü de 8. yüzyıl Türkçesinin ve Göktürk alfabesinin çok geniş bir coğrafyada kullanıldığını ve okullarda öğretildiğini savunmaktadır.2

Türkçe, Göktürklerden sonra Uygurlar devrinde de varlığını gelişerek sürdürmüş, devlet dili olma özelliğini korumuştur.

 

Karahanlı Devleti’nde

 

İslâmiyetin kabulünden önce, Göktürk ve Uygur devletlerinede “devlet dili” olarak kullanılan dilimiz, İslâmiyetin kabulünden sonra  kurlan Türk devletlerinde de devlet dili olma özelliğini sürdürmüştür. İlk Müslüman Türk devleti olarak bildiğimiz Karahanlı Devleti'nde de Türkçe devletin dili, resmî dil olarak kullanılmıştır. Türk kültürünün temel eserlerinden Kutadgu Bilig’in yazarı, daha doğrusu şairi Yusuf Has Hâcip, devletin üst kademe idarecilerindendir. “Hâcip” veya “Has Hâcip” İslâm devletlerinde ve özellikle Karahanlı Devleti'nde önemli bir bürokratik unvandır. Kutadgu Bilig'in mütefekkir şairi Balasagunlu Yusuf, “eserini Balasagun'da yazmaya başlamış, sonra Kâşgar'a giderek orada tamamlamış ve Tavgaç Kara Buğra Hanlar Hanı'nın huzurunda okumuştur. Hükümdar, şairin kalem kudretini takdir ederek, ona iltifat etmiş ve yanına alarak “Has Hâcip” unvanını vermiştir. Bundan dolayı adı Yusuf Hac Hâcip veya Yusuf Uluğ Has Hâcip diye meşhur olmuştur.3 Yukarıda da belirttiğimiz gibi “Has Hâciplik”, Karahanlılar sarayında vezirlikten, ordu kumandanlığından sonra en mühim mevkidir.4             

   

Bütün Türk  kültürünün âdeta bir hazinesi olan Divanü Lügati't-Türk  adlı ünlü eser  de Kaşgarlı Mahmut tarafından Karahanlılar devrinde yazılmıştır. Bu eserin yazarı büyük Türk milliyetçisi ve dilcisi Kaşgarlı Mahmut,  eserinde  de belirttiği gibi “nesepçe Türklerin en ileri gelenlerinden”dir. Eserindeki bilgilerden Kâşgarlı Mahmut'un,  Karahanlı ailesin değilse bile, Karahanlı  ailesinin  çevresindeki yüksek Türk aristokrasisine mensup olduğu anlaşılmaktadır. 5 

Yusuf Has Hacip ve Kâşgarlı Mahmut gibi iki büyük Türk'ün eserlerinin ve şahsiyetlerinin Karahanlı Devleti içindeki  yeri ve  itibarları da gösteriyor ki Türk dili  Karahanlılar  devletinde de bu  devlet dilidir, resmî dildir.

 

Selçuklu Devleti’nde

 

Türkçe, devlet dili olma açısından Selçuklular devrinde bazı tarihî ve coğrafi olumsuzluklar, zaruretler yüzünden, bir süre sadece yazışmalarda  kullanılamamıştır. Bu durumu, Türkçe'nin “devlet dili olmadığı” veya “olamadığı” anlamında yorumlayanlar vardır. Bu yorumu yapanlar, Türkçenin ancak Karamanoğlu Mehmet Beyin 15 Mayıs 1277'de yayımladığı bildirilen fermanla “ilk defa”  devlet dili olduğu gibi yanlış bir kanaati yaygınlaştırmaktadır. Bazı kesimler, bu anlayışla 15 Mayıs 1277 tarihini “Türkçenin devlet dili olma bayramı !” olarak kutlamaktadırlar.(6)

Selçuklular devrinde devlet yazışmalarında Türkçenin kısa bir süre de olsa kullanılamamış olmasının birtakım sebepleri vardır. Durumu iyi ve doğru değerlendirmek için devrin siyasî, sosyal ve coğrafî şartlarını iyi anlamak gerekir. Eğer bunu yapamazsak, Anadolu'yu Türkleştirip vatanlaştıran ve bize miras bırakan atalarımızı, Türklüklerini, millî şuurlarını unutmak ve kaybetmekle suçlamış oluruz. Bu da tarihî bir haksızlık ve insafsızlık olur. Selçuklular devrinde devletin yazışmalarında bir süre Farsçanın kullanılmış olmasının sebebi, millî şuur zaafı değil, siyasî ve sosyal yapının getirdiği zaruretlerdir. Ünlü tarihçi Prof.Dr. Faruk Sümer, bu zarurî sebepleri şöyle izah ediyor:

 

“İran Selçuklu Devleti’nin mülkî teşkilâtında vezirlikten tahsildarlığa kadar bütün hizmetlerde İranlılar kullanılıyordu. Esasen Türk unsuru, yerli unsura nazaran sayıca az idi. Bu sebeple hükümdarlar Farsça öğreniyorlar ve mülkî devlet memurları ile daha ziyade bu dilde konuşuyorlardı. Bununla beraber, hanedan mensuplarının kendi ana dillerini unutmuş olduklarını düşünmek mümkün olmadığı gibi Türk geleneklerini de devam ettirmişlerdir. Esasen bir çoğunun annesi Türk olduğu gibi, kendilerini büyütüp terbiye eden atabeyleri de Türk'tü. Orduları ise, yeni katılan unsurlar ile daima Türk kalıyordu. Selçuklu devri Türkleri, dahil bulundukları İslâm medeniyetinin tesiri altında kalmış olmakla beraber işaret edildiği gibi, dillerini muhafaza etmekte ve geleneklerini yaşatmakta idiler. Bunlar ve diğer birçok hususlarda, onlar, Arap ve Acemlerden ayrılıyorlardı. Türklerin bu unsurlar ile yaşamaları, onlardaki kavmiyet şuurunu zayıflatmamış, belki de kuvvetlendirmişti."(7)

“Selçukluların gerek İran ve gerek Anadolu'da mülkî teşkilâtta yerli İranlıları kullanmaları resmî dilin Farsça olması, sadece amelî (pratik) gayelerle ilgilidir. Çünkü sultanlar kendi kavimlerinden (başka her zaman ve her yerde devletler için hayatî bir ehemmiyeti haiz buluna maîi saha olmak üzere) devletin mülkî teşkilâtında vazife görebilecek yeter derecede eleman bulamıyorlardı. Farsçanın sadece yazışmalarda, devlet dili olarak kullanılmasının, Türkçenin terk edildiği manasına gelmediğini de hemen hatırlatmalıyız. Yine başka kültür ve coğrafyalar üzerinde devlet kuran Moğollar ve Araplar da aynı yola başvurmuşlardır."(8)

Selçuklu sarayında yazışma dili olarak Farsça kullanılırken, devlet ve saray işlerinde, orduda sözlü olan her şeyin “Türkçe ile yürütüldüğünü”, Prof. Dr. Tahsîn. Banguoğlu “Devlet Dili Türkçe'' adlı tebliğinde şöyle açıklıyor:

“Kendileri de Türk olan hükümdarların, devlet adamlarının bir Türk memleketinde yabancı dillerde hükümet sürmeleri çok garip görünür. Ancak bu dillerin devlet dili olarak kullanılışını, oldukça dar bir manada almak gerekir... Sarayın ve ordunun konuşma dili Türkçedir.  Devlet kapısında sözlü olan her türlü muamele Türkçe görülür. Saray çevresinden uzaklaşıldıkça her türlü işin Türkçe olarak yürütüldüğünü, özellikle valilerin, beylerin halk ile olan bütün işlerini Türkçe gördüklerini tahmin edebiliriz. Bu arada Türkçe, resmî bazı yazılarda da kullanılmış olmalıdır."(9)

Selçuklu Sultanı Melişah'ın şahsî mektuplarını Türkçe yazdığını, yukarıdaki bilgilere eklersek durumu biraz daha aydınlatmış oluruz.(10)

 

Beylikler Devrinde

 

Türkçe, İran coğrafyasında kurulan “Büyük Selçuklular” devleti zamanında devlet yazışmalarında kullanılma açısından yine de bir sarsıntı geçirmiştir. Ancak 13. yüzyılda Anadolu sahasında bilhassa beylikler devrinde tam bir inkılâp havasında şahlanışa geçmiştir. Bunda yeni göçlerle nüfus yoğunluğunun artması, yeterli insan gücünün yetişmesi ve Türkmen beylerinin rolü olmuştur.

Türkçenin devlet dili olması konusunda, Karamanoğlu Mehmet Beyin fermanının sanıldığından daha geniş tesiri olduğu hatta Türkçenin “ilk defa devlet dili olduğu” ileri sürülüyorsa da, bu görüş tarihi gerçeği yansıtmamaktadır. Çünkü Türkçe, daha önce devlet dili olduğu gibi, sadece Karamanoğlu Mehmet Beyin fermanıyla da devlet dili olamazdı. Mehmet Beyin 1277'de yayımladığı bildirilen ferman, tek başına Türkçeyi devlet dili yapmaya yeterli değildir. Zira Mehmet Bey, kendisi merkezî otoriteye sahip bir Türk devletinin başında sultan veya hükümdar değildir. Onun için, söz konusu fermanının bütün ülkede yani bütün beyliklerde geçerli kabul edildiğini düşünemeyiz.

Türkçeyi “İlk defa devlet dili yaptı.” diye düşünülen Mehmet Bey'in, söz konusu fermanı tam bir millî şuurla yayımladığı da şüphelidir. Selçuklu tarihi sahasının ünlü tarihçisi Prof. Dr. Osman Turan bu fermanı değerlendirirken, “Esasen bu harekette millî  duygunun mu kültür durumlarının mı daha fazla rol oynadığını tesbit edecek bir delile de sahip değiliz. Bundan başka, Farsça devam edilen bütün devlet muamelâtının bir emirle ve derhal  Türkçeye çevrilmesi de kolay değildi.” demektedir.11

Millî şuur veya  millî duygu eseri olarak ortaya çıkıp çıkmadığı kesin olmayan bir fermanı dolayısıyla Karamanoğlu Mehmet Beyi, edebiyat tarihçisi Nihat Sami Banarlı’nın ifadesiyle, “idealist bir dil inkılâpçısı saymak aşırı bir görüştür.”(12)   Çünkü Türkçe, Mehmet Bey’den çok önce Konya Sarayı’nda kendini kabul ettirecek güçte idi. Prof. Dr. Fuat Köprülü’nün de belirttiği gibi, “Eğer Türkçe eskiden beri devlet işlerinde hiç kullanılmamış olsa, böyle bir teşebbüste bulunulması imkansız olurdu.”(13)   Nitekim II. İzzettin Keykâvus’un (1246-1261) o devirde halk tarafından sevilen  ve destanî   bir eser olan “Dânişmednâme”yi kendi yazıcısına Türkçe yazdırması, Konya Sarayı’nda Türkçeye verilen önemi gösteren dikkate değer bir harekettir.

Karamanoğlu Mehmet Beyin 15 Mayıs 1277’de yayımladığı bildirilen fermanın aslı bugün mevcut değildir. Böyle bir fermanın yayımlandığı, İbni Bibi’nin bir eserinden öğrenilmektedir. Yazar, “Al Avâmir-ül Alâiye” adlı Farsça eserinde, bu fermanın şöyle olduğunu bildirmektedir:

“Bâdel-yevm ber-divan, ber-dergâh, ber-barigâh, der-Meclis, der-meydan, çün be-zeban-ı Türkî,  zeban-ı diğer  nedâret.”

İbni Bibî'nin, eserinde naklettiği bu fermanı Yazıcı-zâde, “Tevârih-i Al-i Selçuk” adlı eserinde şöyle tercüme etmiştir:

“Şimdiden girü hiç kimse ne kapuda ve divanda ve meclis ve seyranda Türkî dilinden gayri dil söylemeye.”(14)

 

Karamanoğlu Mehmet Beyin Farsça ve Türkçe şekillerini naklettiğimiz fermanını, Prof. Dr. Zeynep Korkmaz da şöyle değerlendiriyor: “Fermanın yayımlanmış olması, Anadolu beyliklerindeki genel tutumu ortaya koyan bir davranıştır. Mehmet Bey, Türk dil ve kültürüne üstün değer verdiğini gösteren bu davranışı ile bütün Anadolu beyliklerinde kök salmış olan millî bir akıma tercüman olmuş ve öteki beyliklerin de temsilciliğini yapmış bulunmaktadır.  Eğer bütün Anadolu beyliklerinde böyle akım hâline gelmiş bir gelişme söz konusu olmasaydı geçici buyruklarla Türk yazı dilinin temelini atmak asla mümkün olmazdı.”(15)

Yine bu fermanın değerlendirilmesini yaparken Prof. Dr. F. Kadri Timurtaş da şu görüşlere yer vermektedir:

“Bu emir ve fermanın tarihi 10 Zilhicce 675'tir. Milâdî 15 Mayıs 1277 gününe tekabül etmektedir. Bu buyruğun nasıl tatbik, edildiği, daha doğrusu yürütülüp yürütülmediği pek de belli değildir. Çünkü Cimri ve Mehmet Beyin hükûmet sürmeleri çok kısa olmuştur. Esasen Türkçe böyle bir buyruk bugüne kadar ele geçmiş değildir. Bu sözler Farsça yazılmış tarihî kaynaklardan birinde zikredilmiştir.”(16)

Tarihî bir hadise olarak, Karamanoğlu Mehmet Beyin hareketi, geçici bir harekettir. Mehmet Bey, Konya'yı istilâ ederek “Cimri” adıyla tanınan sahte Selçuklu şehzadesini “Siyavuş Bin Keykavus” adıyla Selçuklu tahtına oturtmuş, bu adam adına hutbe okutmuş ve 20 gün kadar Selçuklu veziri olarak hüküm sürmüştür. Fermanı işte bu karışık günlerde Konya'ya karşı isyan ettirdiği göçebe Türkmenlerin Farsça bilmeyişlerini hesaba katarak çıkardığı da ileri sürülmektedir.(17) Gerçekten bu görüş kolayca reddedilemez. Çünkü Karamanoğlu Mehmet Beyin Konya isyanı bastırıldıktan sonra, fermanın geçerliliği kalmamıştır.

 

 

Osmanlı Devleti’nde

 

Türkçenin devlet dili olarak gelişmesi, Osmanlılar zamanında güçlenerek devam etmiştir. “Gerçekten bütün imparatorluk idaresinin muameleleri, yabancı devletlerde muhaberat ve dünyanın en zengin Türkçe arşivi Osmanlılara ait olduğu gibi Orhan Gazi, vakfiyelerini ilk defa Türkçe yazmakla vakıf dilinin Arapça olması kaidesi de kısmen değiştirilmiştir.”(18) Osmanlı Beyliği, Anadolu Türk birliğini kurmakla Batı Türkçesinin birliğini de sağlamıştır.

Fatih Sultan Mehmet, İstanbul'un fethinden (1453) sonra, devlet teşkilâtını yeniden kurarken hazırlattığı kanunları,  Türkçe yazdırdığı gibi, hazırlanması sırasında da dil konusuna özellikle dikkat edilmesini istemiştir. Kanun hazırlanmasını emreden bir fermanının başında, “Kanunnâme tahrir olunmak lazım gelmeğin, bu ahd-i hakîr feerman-ı celilleri üzre nazm ve inşâ idülüh ve herrkes mûstefid olmak içün ıstılâh ve ibaretten feragat olunub...” ifadeleri yer almaktadır. Fatih'in, kanunları Türkçe yazma konusunda açtığı bu çığır, sonraki padişahlar zamanında da sürüp gitmiştir.(19)

Osmanlı devrinde Türkçenin devlet dili olarak hâkim olmasının bir başka sebebi de “Enderûn Mektebi”dir. “Enderûn”, saray içinde bir okuldur. Sarayda, orduda ve hükûmet işlerinde çalışacak memurları ve hizmetlileri yetiştirmek bu okulun görevi idi. Fatih tarafından açıldığı bilinen bu okula, “acemi oğlanlar” arasından öğrenci seçilirdi. Enderûn’dan sadrazamlar, kaptan paşalar, yeniçeri ağaları, eyalet valileri, sancak beyleri, daha başka hizmetler için ünlü kişiler, ayrıca şairler, edipler, ressamlar, mimarlar, müzikçiler, tarihçiler ve daha bunlar gibi medresenin yetiştirmediği bilginler de yetişmiştir.

Askerlik, siyaset ve teknik konuların ağırlıklı olarak okutulduğu Enderûn okulunun temel özelliği, saray içinde bulunması ve bütün derslerin Türkçe  okutulmasıdır.(20)

Fatih kanunnameleri ve Enderûn mektebinin durumu da gösteriyor ki, Osmanlı devrinde Türkçeye devlet dili olarak gereken önem verilmiştir.

Türkçenin günümüzde anlaşılan şekliyle “resmî dil” olması, yani hukukî bir belge olarak anayasada “resmî dil” ifadesiyle belirtilmesi, 1876'da ilân edilen Kanun-ı Esasî'nin yürürlüğe girmesi ile mümkün olmuştur. Bilindiği gibi Kanun-ı Esasî, ilk Türk Anayasasıdır. 1876’da 2. Abdülhamid devrinde hazırlanmıştır. Bu ilk anayasamızın 18. Maddesi şöyle düzenlenmiştir:

“Teba-i Osmaniyenin hidemat-ı devlette istihdam olunmak için devletin Lisan-ı resmîsi  olan Türkçe'yi bilmeleri şarttır.”

 

Bu madde, devlet işlerinde çalışacak memurların Türkçe bilmeleri şartını getirdiği gibi, “Devletin lisan-ı resmîsi olan Türkçe”  ifadesine yer vermesi ile de önemlidir.

1876'da ilân edilen ve I. Meşrutiyet Anayasası olarak da bilinen Kanun-ı Esasînin, 57. Maddesi ile, “Parlâmentoda yapılacak konuşmaların Türkçe olması”;  68. Maddesi ile de, “milletvekili seçilebilmek için Türkçe bilme şartı” getirilmektedir.

 

Cumhuriyet Devrinde

 

Kanun-ı Esasî'nin Türkçe ile ilgili maddeleri, 1924 Anayasasının hazırlanmasına kadar yürürlükte kalmıştır. Çünkü 1921’de tam bir anayasa hazırlanmamıştır. Sadece 23 maddelik, temel ilkeleri belirten bir metin hazırlanmıştır. 1921 Anayasası olarak bilinen bu metnin 10. Maddesinde, “Kanun-ı Esasî’nin (1876 Anayasası) bu maddelerle çelişmeyen hükümleri tamamen yürürlüktedir.” denilerek 18., 57., 68., maddelerin de dahil olduğu birçok hüküm geçerli sayılmıştır.

Cumhuriyetin ilânından sonra hazırlanan 1924 Anayasasında Türkçenin “resmî dil” olduğu açıkça belirtilmiştir. Teşkilat-ı Esasî adını alan bu anayasanın 2. Maddesi şöyledir:

 

Madde - 2  “Devletin resmî dili Türkçedir”

 

1924 Anayasasından sonra hazırlanan anayasalarımızda Türkçe, resmî dil olarak aynı şekilde yerini almıştır. Bugün yürürlükte bulunan 1982 Anayasasının 3.Maddesi şöyle düzenlenmiştir:

 

Madde 3: “Türkiye devleti, ülkesi ve milleti ile bölünmez bir bütündür. Dili Türkçe'dir. (…)”

 

Yine 1982 Anayasasının 42. Maddesi de şöyledir:

Madde 42: “Türkçeden başka hiçbir dil, eğitim ve öğretim kurumlarında Türk vatandaşlarına anadilleri olarak okutulamaz ve öğretilemez. Eğitim ve öğretim kurumlarında okutulacak yabancı diller ile yabancı dille eğitim ve öğretim yapan okulların tâbi olacağı esaslar kanunla düzenlenir. Milletlerarası anlaşma hükümleri saklıdır.”

1982 Anayasası’nın  2. ve 42. maddelerine dayalı olarak 1739 sayılı Türk Millî Eğitimi Temel Kanunu'nda da dilimizle ilgili hükümler bulunmaktadır. Bu kanunun 10. Maddesinin ikinci paragrafı şöyledir:

 

“Madde - 10: “..Millî birlik ve bütünlüğün temel unsurlarından biri olarak Türk dilinin, eğitimin her kademesinde özellikleri bozulmadan ve aşırılığa kaçılmadan öğretilmesine önem verilir. Çağdaş eğitim ve bilim dili hâlinde zenginleşmesine çalışılır. Bu maksatla Millî Eğitim Bakanlığı'nca gereken tedbirler alınır.”

 

Yukarıda zikrettiğimiz anayasa maddeleri ve kanunlarımızda Türkçenin, devletimizin resmî dili olduğu açık seçik hükme bağlanmıştır. Buna göre devlet, resmî dilini gözetip kollamak yetki ve sorumluluğuna da sahiptir. Bugünkü anayasanın giriş bölümünde “anayasanın sözüne ve ruhuna sadakat” şartı da getirilmiştir. Bu itibarla, devletin resmî yazışmalarında ve eğitim, öğretimde kullanılacak dilin ölçüsü de anayasada kullanılan dildir. Nitekim 29.09.1984 tarihi bir “Başbakanlık Genelgesi”  anayasa dilinin ölçü olarak alınmasını emretmektedir. Bu genelge istikametinde uygulamayı kolaylaştırmak üzere, 1982 Anayasasına göre kurulmuş bulunan Türk Dili Kurumu “Anayasa Sözlüğü” adlı bir kitap hazırlamıştır.

1739 Sayılı Kanunun 10. Maddesinde, “Türk dilinin eğitimin her kademesinde özellikleri bozulmadan ve aşırılıklara kaçmadan öğretilmesine önem verilir.” İfadeleri yer almaktadır. Bu ifadeler düşündürücüdür. Çünkü “özelliklerinin bozulması” söz konusu olmasa, böyle bir tehlike bulunmasa kanuna bu ifadelerin konulmasına  ihtiyaç duyulmazdı.

Yukarıda sözünü ettiğimiz Başbakanlık Genelgesi’nde, “Türkçenin yapısını ve güzelliğini zedeleyecek hareketlere izin verilmemesi, ana dilimizin tabiî seyri içinde gelişmesi gerektiği görüşündeyiz” denildikten sonra, “Kamu kurum ve kuruluşlarınca yapılan resmî yazışmalarda ve yayınlarda güzel Türkçemizin aşırılılıklardan kaçınılarak kullanılması; yapı, imlâ ve kelimelere dikkat edilmesi”   mecburiyeti getirilmektedir.

Dilimiz, tarih boyunca çeşitli milletlerin dilleri, kültürleri ile karşılaşmıştır.  Her medeniyet ve kültür dili gibi  Türkçe de  başka dillerden  kelime almış, vermiştir.  Ahmet Hamdi Tanpınar’ın ifadesi  ile “değişerek devam etmiş, devam ederek değişmiş”tir. Türk adıyla bilinen ilk Türk devleti Göktürkler’den  günümüze  kadar kültür dili, edebiyat dili, ilim dili, devlet dili olarak varlığını sürdürüp gelmiştir. Değişerek ve gelişerek buna devam edecektir.

Hukuk devletinde kanunlara uymak, her vatandaşın görevidir. Anayasanın emrettiği dili kullanmak, dille ilgili kanun, yönetmelik ve genelgelerdeki resmî dile uymak , öğretim kurumlarında  Anayasa ve kanunlarımızdaki  ortak dili kullanmak  resmî görevlerimiz arasındadır.

Ancak kanun koyucuların da  hazırladıkları kanun metinlerinde Türk milletinin tarihinden süzülüp gelen,  ortak kültür ve yazı dilini kullanmaları, Türk dilinin yapı ve işleyişine uymaları gerekir. 

 

DİPNOTLAR

1-             Prof.Dr. Muharrem Ergin, Orhun Âbideleri, 1000 Temel Eser,İst.1070,

2.                          Prof. Dr. Ali İsa Şükürlü, Türkiye Gazetesi, 28.12.1993

3.                          Prof. Dr. R. Rahmetli Arat, Kutadgu Bilig-I Metia, Ank. 1947, s. 22

4.                          Nihat Sami Banarlı, Resimli Türk Edebiyatı Tarihi, C-I, s. 231, Prof. Dr. Saadet Çağatay, Türk Lehçeleri Örnekleri, Ank. 1963, s. 79

5.                          Besim  Atalay, D.L.T. Tercümesi C-I, 1941, Önsöz M. Şakir Ülkütaşır, Büyük Türk Dilcisi Kaşgarlı Mahmut, T.D.K. Ank. 1972, s. 17

6.                          Uluslar arası Yunus Emre, Nasrettin Hoca, Karamanoğlu Mehmet Bey ve Türk Dili Semineri Bildirileri, Konya 1977

7.                          Prof. Dr. Faruk Sümer, Oğuzlar (Türkmenler) Ank. 1972, s. 103

8.                          ………….., Oğuzlar, s. XII

9.                          Prof. Dr. Tahsin Banguoğlu, Dil Bahisleri, İst. 1987, içinde “Devlet Dili Türkçe” adlı tebliğ

10.                      Prof. Dr. Osman Turan, Selçuklular Tarihi ve Türk İslam Medeniyeti, İst. 1969, s. 344

11.                      Prof. Dr. O. Turan, aynı eser s.348

12.                      Nihat Sami Banarlı, Resimli Türk Edebiyatı Tarihi C-I, s. 299

13.                      Prof. Dr. Fuat Köprülü, Türk Edebiyatı Tarihi, İst. 1980, s. 251

14.                      ………. Karamanoğlu Mehmet Bey ve Türk Dili Semineri Bildirileri.

15.                      Prof. Dr. Zeynep Korkmaz, Anadolu Beylikleri Devrinde Türk Dili ve Karamanoğlu Mehmet Bey adlı Tebliğ, (Not 14 içinde)

16.                      Prof. Dr. Faruk Kadri Timurtaş, Türkçemiz ve Uydurmacılık, İst. 1977, s. 263

17.                      Nihat Sami Banarlı, Resimli Türk Edebiyatı Tarihi C-I, s. 299

18.                      Prof. Dr. Osman Turan, Türk Cihan Hakimiyeti Mefkûresi Tarihi C-2, İst. 1980, s. 352

19.                      Prof. Dr. Enver Ziya Karal, Bilim-Eğitim Dili Olarak Türkçe, Ank. 1978, içinde “Osmanlı Dil Sorunu”

20.                      Osman Ergin, Türkiye’de Maarif Tarihi, C-4, İst. 1977, s. 16


Ağustos 21, 2008, 06:10:58 ös
Yanıtla #1
  • Uzman Uye
  • ****
  • İleti: 1662

Turkce bolumune tasinsa daha duzenli durur.

Neyse ben bayandim degil mi :)


Kasım 14, 2008, 06:56:38 öö
Yanıtla #2
  • Ziyaretçi

Şu sıralar değişmesi gündemde.. Ne olacak bilmiyoruz ama bu yönetim ile değişeceği aşikar..


 

Benzer Konular

  Konu / Başlatan Yanıt Son Gönderilen:
7 Yanıt
7787 Gösterim
Son Gönderilen: Şubat 10, 2016, 08:14:19 ös
Gönderen: Melina
13 Yanıt
10191 Gösterim
Son Gönderilen: Temmuz 18, 2008, 04:11:01 ös
Gönderen: BILGI
48 Yanıt
36954 Gösterim
Son Gönderilen: Ekim 28, 2017, 01:35:49 öö
Gönderen: night manager
3 Yanıt
4938 Gösterim
Son Gönderilen: Haziran 26, 2011, 07:13:47 ös
Gönderen: azzurra
5 Yanıt
8737 Gösterim
Son Gönderilen: Ağustos 06, 2010, 01:51:45 öö
Gönderen: MASON
1 Yanıt
7449 Gösterim
Son Gönderilen: Ağustos 22, 2010, 11:04:59 ös
Gönderen: Escalation
0 Yanıt
5811 Gösterim
Son Gönderilen: Ocak 21, 2011, 12:14:04 ös
Gönderen: oasis
2 Yanıt
11331 Gösterim
Son Gönderilen: Haziran 28, 2011, 11:44:13 ös
Gönderen: papoose
0 Yanıt
3228 Gösterim
Son Gönderilen: Temmuz 16, 2015, 01:37:42 öö
Gönderen: Risus
3 Yanıt
3795 Gösterim
Son Gönderilen: Ağustos 17, 2015, 09:03:31 ös
Gönderen: karahan