"Taşlaşan Joe"

[karahan]

Kırk yıl hücre hapsine mahkûm Joe, günün birinde hücresindeki bir karıncayı, hapisten çıktıktan sonra para kazanabilmek için eğitebileceğini düşünmüş ve onunla kırk yıl boyunca uğraşmış...


Öyle ki karınca, kendisi ne  emrederse yapıyor: "Takla at!", atıyor, "amuda kalk!", kalkıyor. Joe, "tamam" demiş, "çıkınca ben bu karıncayla köşeyi dönerim."


Tahliye günü, onu kibrit kutusuna koyarak en yakın bara koşmuş ve viskileri üst üste götürmeye başlamış.


Beş parasız, ama "hesabı getirdiğinde barmene karıncayı bir göstereceğim; dilini yutacak, bırak para pul istemeyi, üstüne para verecek!" diye düşünmüş.

Barmen hesabı getirdikten sonra bardakları yıkamaya devam ederken, Joe, gösterilerini yapmak üzere kibrit kutusundan karıncasını çıkartıp tezgâhın üstüne koymuş ve "bakar mısın?" demiş...

Sonra biraz daha yüksek sesle:

"Şu karıncaya bak!"

Barmen "Aah, affedersiniz, görmedim!" diyerek başparmağı ile karıncayı ezip omzundaki bezle tezgâhın altına süpürüvermiş.


O tarihten beri, barın aynı taburesinde taştan bir adam otururmuş. Adı: Joe...


Zavallı, onca yıllık emeğinin boşa gitmesinin şoku ile taşlaşmış ve öyle kalmış...
 

 Bardaki muhabbetleri dinler, ama pek umursamazsınız. Genelde sarhoş olanlar hiç yoktan kendi kendilerine kavga edip barışırlar. Kol kola dışarı çıkarlar.

Ama bu öyle değil, çok farklı.

Hayatın ayrılmaz parçaları içinde gerekçeleri birbirinden ders mahiyetinde bir şeylerde vardır.

İnsanoğlu karınca örneğinde olduğu gibi, yıllarca didinip uğraş verdiği, emeklerini yitirdiği olaylarla karşılaşabilir, hızla pasifize olabilir.

 
Bir çuval inciri berbat edenler ise, vurdumduymazlık edasıyla yaptığının farkına varmadan, sanki hiçbir şey olmamışçasına poşet çaya benzeyen yaşamlarına kaldığı yerden devam ederler.

Bu, sonuçta bir ‘algılama’ meselesidir.


Yaşam kulvarında bu insanî ilişkilerden ders alıp, hataları tekrarlamadan, bazı mesajların değerlendirilebilmesi şarttır.


Haliyle, hikâyenin kahramanı “Joe”nin pozisyonu, bizim için güzel bir örnek teşkil ediyor.