COHEN VE BAĞIŞLAMA

[ceycet]

Önemli olan bağışlanabilir olanı değil, bağışlanmaz-olanı bağışlamaktır” demişti Derrida. Eğer böyle bir şey mümkünse, mümkün olabiliyorsa. Derrida da bilmiyordu cevabı. Kim bilebilir ki? Cohen bile bunu ‘kestirmek’ten, ‘dilemek’ten öteye gidemiyor.

Leonard Cohen’in Songs of Love and Hate (1971) albümünde yer alan Famous Blue Raincoat adlı şarkısı bir ihanetten sonra ihanet edene yazılmış kısa bir mektuptur. Karısı şarkıyı söyleyeni (“sevgiler L. Cohen” diye biter mektup) en yakın arkadaşıyla aldatır. Ama mektup, bekleneceği üzere karısına değil yakın arkadaşına, dostuna hitap eder.

Kadının ihanetine sitem eden, siteme rağmen sevgisinden vazgeçmeyen, bilindik bir “kahır mektubu” değildir bu öyleyse. Aksine iki erkek arasındaki ıstıraplı, karanlık, tekinsiz bir ‘mesele’yi dile getirmeye çalışır yarım yamalak. Dahası ne Cohen ne de dostu meseleyi “erkek erkeğe halletmek için” kadını kenara çekmiş, onu uzaklaştırmış değildir. Tam tersine kadın –şimdi Cohen’in yanında olsa bile– ikisinden de çok uzaktadır: Aslında iki erkek düpedüz başbaşa kalmıştır.
Şarkının bir yerinde, “kendini temize çıkarmak için” kaçıp giden dostuna şöyle seslenir Cohen:,

And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
I’m glad you stood in my way.
Ne diyebilirim sana kardeşim, katilim
Ne dememi bekliyorsun?
Sanırım seni özledim, sanırım seni bağışladım
Yoluma çıktığın için memnunum.

Burada karısına değil de dostuna seslenmekten, karısı yerine dostuna sitem etmekten öte başka bir şeyi yapmak ister Cohen: Bağışlanabilir olanı (karısını) değil bağışlanamaz-olanı (dostunu) bağışlamayı diler. Evliliğin, doğrusu ‘resmî’ bir birlikteliğin dahilindeki Yasa’ya uymak yerine dostluğun, hiçbir zaman maddeleri, ilkeleri belirlenmemiş, gönüllü, gönüllü olmasa bile gönüllü (dahası ‘gönül’lü) bir ilişkinin ihanetindeki kara deliğe bakmaya çalışır. Zira adalet ancak Yasa’ya dahil olmayana uygulanabilirse adalettir.
“Önemli olan bağışlanabilir olanı değil, bağışlanmaz-olanı bağışlamaktır” demişti Derrida. Eğer böyle bir şey mümkünse, mümkün olabiliyorsa. Derrida da bilmiyordu cevabı. Kim bilebilir ki? Cohen bile bunu ‘kestirmek’ten, ‘dilemek’ten öteye gidemiyor.
Bu söylediklerime gelecek, gelebilecek bütün ahlâki, toplumsal, geleneksel, göreneksel, entelektüel, sinik itirazları; hatta tam tersine “evet, ihanet gereklidir” diyebilen felsefi desteği bile bir yana bırakmak gerekiyor, bırakılabiliyorsa. Demem o ki bütün yapılacak itirazlara ve verilmek istenen desteğe de ihanet etmek uğruna:
Bana ihanet edeni bağışlayarak ona en büyük ihaneti gerçekleştirmeyi ümit ederim.
Bana ihanet edeni bağışlayarak kendime ihanet etmekten kurtulmayı ümit ederim.
Bana ihanet edeni bağışlayarak kendimi kendimden kurtarmayı ümit ederim.
Bana ihanet edeni bağışlayarak kendimi özgürleştirmeyi ümit ederim.



Yukarıdaki alıntıda işaret edilen bakış açısı,ilk defa dikkatimi dolayısıyla da ilgimi çekti.

Yapılabilir mi gerçekten?!...

Ben,kendime bukadar güvenemem.Yapabileni,yapılabileceğine inananı takdir ederim.


Saygılarımla

[BULGARIA]

Başarılabildiği anda.. Tamamdır. Deniyorum. Tabi bunun haricinde öyle bir karakter olmalı ki insanda bana ihanet edeni bağışlamak yerine ihanet edilmeyecek bir düzeyde karaktere sahip olabilmek çok çok daha iyi olurdu.


Saygılar.