Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Edebiyat => Konuyu başlatan: MEDUSA - Ağustos 18, 2015, 05:11:48 ös
-
Bilirim ki karanlığı terbiye edemezsen,
Işığın efendisi olamazsın.
İşte bu yüzden sen aydınlığı seversin.
Bense karanlığı,
Ve karanlığın ilahilerini.
Karanlığın şiirleridir ilahiler.
Ölü insan eti kokuyor bizim kiliseler.
Kutsal ayinde haykırıyor bakireler,
O çığlıklarla yüceliyor tüm ilahiler.
Katedralin gölgesinde kokuşmuş bütün ruhlar,
Arka odadaki mabedde şarabını yudumluyor bizim Üstadlar.
Kan yok, ölüm yok, zevk alıyor bütün ruhlar,
Karanlık sembollerin önünde sevişiyor bizim Üstadlar.
Karanlığın yüceliğinde yücelttim ruhumun sonsuzluğunu,
Dinleri yok ettim,
Yaktım kutsal kitapların soysuzluğunu.
Mabedimdeki ölü bedenlerle yudumlarken şarabımı,
Başladı yine Şeytan'ın kahrolası kahkahaları.
O kahkahalar ki kahrediyor gecelerimin aydınlığını,
Anlattığı tüm vahşet insanların yaptıkları.
Sessiz bir gecenin sessizliğine gömülse bu bedenim,
Ateşinde yanarak alev olsa bu kör gözlerim.
Kutsal ilahilerle kavuşurum ancak sonsuz huzura,
Huzurumun sonsuzluğu ateşin karanlığında.
Kanlı bir gecenin vahşetine gömülse keşke yüreğim,
Ruhum intihar ederken okunsun yine ilahilerim..
FAY FRIN
-
Bu özel paylaşım için çok teşekkürler....
-
Rica ederim Sayın akcanmd. Asıl önemseyip yorum yazdığınız için ben teşekkür ederim.
Sevgiler...