Türk insanını formatlarken, sosyal genlerimize üflenen, ancak çağa uymayan bir sürü öğreti de kimliğimizi şekillendiriyor.
Yanlış kimlik formatlarımızdan birisi ise; biz Türkler'in 'tevazu' ile 'kendi kendinden memnun olmayı' birbirine karıştırmamızdır.
Kişilik için yerli yerinde tevazu çok önemlidir. İnsan denen yaratık, olgun insan mertebesine ancak tevazu ile ulaşır.
Ancak, insan için hava, su kadar, kendinden mutlu olmak da bir ihtiyaçtır!
Kendi ihtiyaçlarını gideremeyen insan da ne kendisini, ne de başkalarını mutlu edebilir.
Kendini sevmeyen insan başkasını hiç sevemez!
* * *
Kendisini sevmeyen bir anne bebeğini bile sevemez. Sevdiğini zannetse de sevemez.
Kendisinden mutlu olmayan anne; sevginin 'almak' değil, 'vermek' olduğunun bir türlü farkına varamamıştır.
O, sevgi ile 'vermeye' değil, 'almaya' çalışmaktadır.
O, evladının kendi istediği gibi olmasına bir türlü müsaade edemez, ona kendi elde edemediklerini monte etmeye çalışır.
Evladı üzerinden, 'olmayan kendisini, olur kılmaya' çalışır.
Fark edemez ki, nasıl kendini inkar eden bir gelenekten geldiği için kendisini sevmemekte ise, o da kendisini kendi olmaktan men ederek, evladını da kendi kendisini sevmemek üzere formatlamaktadır.
Anneler beni yanlış anlamasınlar.
Aynı garabet, babalar için de geçerlidir.
* * *
Hatta adına 'aşk' dediğimiz ilişki de maalesef, kendilerini sevmedikleri için, birbirlerini sevemeyen insanların birlikte acılı kebap yemesine dönüşür.
Halbuki, aşkın ulaşacağı en ulvi nokta sevişmektir.
Esasında aşk ile meşk olmuş sevişme, insanın kendi bedeni ile kendi ruhunun birleşmesidir.
Beden ile ruhun birleşmesi de çok az rastlanan, hatta insanı fizik ötesi bir mekana taşıyan bir eylemdir.
Bu yönü ile de sevişme sonucu oluşan orgazm ulvi bir harekettir.
Orgazm erkekte de, kadında da aynı organda oluşur: Beyin!
Orgazm adeta, ibadettir!
Belki de, Yaradan'ın insanın benliği ile tanışması için bize tanıdığı bir fırsattır.
Halbuki biz sevişme eylemine onu aşağılayıcı, bizi zayıf gösteren, hatta biz katiyen hiç yapmıyormuşuz da onu ancak aşağılık insanlar yaparmış gibi bazı garip anlamlar yükleriz.
Neden?
Biz işteş bir eylem olan 'sevişmeyi' sadece kendimize yonttuğumuz bir 'sevme' eylemi zannederiz de ondan!
Sevişen erkeklerin çoğu ise nerede ise masturbasyon yapıyormuş da, eşi ona yardım ediyormuş gibi bir duygu içindedirler.
Üstüne üstlük, karşılarındaki insanları utanmadan aşağılarlar da!
Bilmezler ki başkasını sevemeyen insan sonuçta kendisini sevemeyen insandır.
* * *
Sadece 'almak' için sevmek sevgi değildir.
Kendi kendisiyle baş edememenin açık bir göstergesidir.
Sevmenin en güzel yönü 'vermektir'. Sevişirken de, yemek yerken de, çalışırken de, dinlenirken de!
Seven insan farkına varmadan 'verir'!
'Almamış' insan da öldüm Allah 'veremez'.
* * *
Yeniden başlamak istiyorsak, hiçbir şart ileri sürmeden, dışımızdaki hiçbir koşulu suçlamadan kendi kendimizi sevmek için mücadele etmeye başlamalıyız.
* * *
Ne olur boş bir odada bir boy aynası bulun, kendinizi şöyle bir kaç dakika seyredin ve:
'Seni her şart altında seviyorum', diye bas bas bağırın!
ALINTI.Cüneyt ÜLSEVER
Konu: Kendini sevmekle başlar insan (Okunma sayısı 2914 defa)
Ocak 06, 2020, 01:29:45 öö