Cezaların Şahsiliği ve Spor

[Samuray]

Bütün insanlar doğuştan gelen bir duyguyla adaletin sağlanmasını ister. Peki adalet nedir? İnsanın aklına gelen şey insanlara haklarının verilmesinden bile önce suçluların cezalandırılmasıdır.  Hukukun temel gereklerinden biri cezaların şahsiliği prensibidir. Bu prensip sadece suçun işleyenin cezalandırılması, suçu işleyenle aynı uyrukta, hemşehri, akraba, ortak yada herhangi başka bir şey olmakla sizin de suçlu sayılmayacağınızdır. Küçükken vicdansız öğretmenler kızdıkları çocuğu yakalayamayınca bize sıra dayağı atarlardı. Bu zaten insanlık dışı haysiyetsizce bir uygulamanın konuyla ilgisiz bütün çocuklara sirayet ettirilip daha da namussuzca bir hale getirilmesiydi.
Peki aynı uygulama sporda da yok mu? Bir taraftar sahaya indi diye bütün bir takım seyircisiz oynamak zorunda bırakılmıyor mu? Akılları sıra taraftarın taşkınlığınlığını önleyemeyen klübü sorumlu tutacaklar. Bir kişinin yaptığından başkasını sorumlu tutmayı meşru hale getirmek için kimseye kimsenin suç işlemesini durdurma görevini veremezsiniz. Aksi takdirde kitaba uymuş değil kitabına uydurmuş olursunuz.
Askerde de bir kişi yanlış yaptı diye çoğu zaman bütün takım cezalandırılır. Gerekçeleri ise yapılanın ceza değil eğitim olduğudur. Aniden bağırıp bir takım  askeri yere yatırıp şınav çektiriyorsun yüz hatlarınla kızdığını belli ediyorsun ve yaptığın ceza olmuyor...
Artık bu iki yüzlülüğü bırakalım. Klüpleri cezalandırmaktan vazgeçelim. "Başka türlü olayları durduramıyoruz" demenin hukukun ırzına geçmenin mazereti olmadığını aklımızdan çıkarmayalım.