Kendi kendisine düşünmesini öğrenmiş bir insan kendi kanaatlerini kendisi oluşturur, otoritelere, ancak daha sonra başvurur, başvururken de amacı sadece kendi görüşlerini onlara teyit ettirmek ve böylelikle kendine olan inancını güçlendirmektir. Halbuki "kitap filozofu" yola bu otoriteleri koltuğunun altına almadan çıkmaz. Başka insanların kitaplarını okur, onların kanaatlerini toplar ve böylelikle kendisi için onlardan bütün bir sistem oluşturur. Böyle bir sistem mahiyetine ve teşekkülüne akıl erdiremediğimiz bir robota benzer.
Buna karşılık kendi kendisine düşünmesini öğrenmiş insan, tabiatın meydana getirdiği kanlı canlı insana benzer. Çünkü eser tıpkı bir "insan" gibi vücut bulur.
Düşünen kafa dışarıdan gebe kalır ve daha sonra onu rahminde taşır ve zamanı gelince doğurur.
Dolayısıyla kendi kendisine düşünmesini öğrenmiş bir insanın zihinsel kazanımları güzel bir resme benzer, ki ışık ve gölge yerli yerinde, açıklık ve koyuluklar yumuşak, renk uyumu mükemmeldir. Tek kelimeyle o hayata sadıktır. Halbuki bütün meziyeti öğrenim görmüş olmaktan ibaret olan kişinin zihinsel kazanımları her türlü renkle kaplı, olsa olsa sistematik biçimde düzenlenmiş, fakat uyumdan, bağıntıdan ve anlamdan yoksun büyük bir palete benzer.
BUNDAN SONRAKİ KISIMDA "OKUMAK" VAR.
SCHOPENHAUER OKUMAK ÜZERİNE YAZARKEN BÜTÜN ZİHİNLERDE STOP LAMBASI YAKTIRIYOR VE O BÜTÜN ZİHİNLERDE JANDARMA FENERİ ETKİSİ YARATIYOR.
AMA SAKIN SÖNDÜRMEYE KOŞMAYIN, O BİR YANGIN DEĞİL,PARLAK BİR YILDIZDIR.
