Camus, Nobel ödüllü romanında, bildiğiniz gibi analojik olarak Naziler'in ikinci dünya savaşı sırasındaki Fransa işgalini ele alır. Roman, Cezayir'in Oran şehrinde geçmektedir. Burada veba kelimesi metaforik olarak Fransa işgalini anlatmaktadır. Romanda bir çok kez vebaya karşı ,yenilgi ile sonuçlanan, önlem alınmıştır. Bu alınan önlemler kelime anlamı olarak Fransa işgali sırasındaki direnişlerle birbirine bağlanırlar. Roman dolaylı olarak da olsa önemli ölçüde ateizmi savunur. Tanrının, insanlığı böylesine zor bir durum karşında yalnız bırakması düşüncesi bunun absurd bir sebebidir. Yazar, tanrı bilmezliğini, faşist veba ile karşılaşan humanizme de bağlar. Camus bu yapıtında olabildiğince acı eşiğini yükseltmiş ve yaşatılan acı ve umutsuzluğun bu eşiği geçmesi sağlanmıştır. Veba, insanlığın yani yozlaşmış toplumun bir çözümlemesi olarak görülmüş ve kokuşmuşluğu aydınlatan bir ışık haline gelmiştir. Sıradan bir ışık değildir; umut dolu ve aynı zamanda da kör edecek kadar parlak ve acı vericidir. İnsanlığın düştüğü hep aynı yazgı, orantısız bir üslup ile okuyucusuyla buluşuyor. Yazgı ise; yetkililere güvenen toplum ve onları destekleyen insancık olmak. Romanda, işgal sırasında nazi propagandası yapan hainler de vebanın bitişine üzülen karakterler şeklinde ele alınır. Roman günümüzün basın anlayışına da ışık tutmuş, yüksek ölü sayılarında azaltmaya gidilerek halkın tepkisinin önlenmesi ve (artış gösteren) ancak ,psikolojik olarak, azalış gösterilmesi istenen salgının, halkın kafasındaki; 'beceriksiz yetkililer' imajını silme girişimleri anlatılmıştır.
