SARTRE - HİÇLİK -3

[ceycet]

yetmişyedi

insan kendini ne denli duyumsuyorsa,
tanrı'ya o denli uzaktır
kendinle dolmak, tanrıyı kendinden kovmaktır
kendini parçalara bölmek,
her parçayı ait olduğu yere iletmek,
her şeyde kendin olmak,
her şeye kendini katmak,
her şeyden beri olmak yine de,
olmanın alemetidir
ters, düzün aynasıdır
her zaman gören, hiç bakmaz
kendi ışığına sahip olan,
görmek için güneşi beklemez
ateşe düşen yanar,
suya düşen ıslanır,
kendine düşen boğulur,
kendinden düşen kurtulur
başka bir düşüşü kalmaz
kendine acıyana acınmaz
hiç bir şeyi her şeye denk görmeyen,
hedefe varmaz
kendini tırmalamakla kendine tırmanılmaz
kendine tırmanmak, boşlukta dans etmektir
bütün karışıklıklar sınırların aşılmasındandır
herkes kendine denk olunca,
her şey suküta erer,
böylece hakikat ortaya çıkar
insanın varolduğunu sanması,
sınırları ihmal etmesidir
herkesin yürüdüğü yol,
doğru yol değildir
herkesin yürüdüğü yol, bir yerde doğru yolla kesişir.

***

yetmişaltı

başlangıça inanan sonu bekler
başı olmayanın sonu yoktur
hakikatin dili suskudur
bilge kişi yanarken ateş olur,
ses çıkarmaz
ölümsüzlük arzu edenle,
dünyayı arzu eden arasında,
fark yoktur
ancak kendine dışardan bakabilen,
kendini görür
susmak,
uçuruma gerilmiş ateşli ipte,
horon oynamaktır
doğruya eren onu saklar
"inci gibi kıymatli taşlar,
domuz gibi pis hayvanların boynuna takılmaz"
konuşmak,
başkalarını kendine yama yapmaktır
eksik olan, başkasına yönelir
tam olan kendinde kalır

varolmanın amentüsü susmaktır
ya da yok olmaktır

***

yetmişbeş

kendi olmazlığı olan sevgi olmuştur
düştüğü uçurumdan çıkamayan,
yanına çağırır başkalarını,
böylece,
insanların pek çoğu başkalarının uçurumlarında yaşar
hayat,
insanların yaşadıkları dışındadır
yabancılaşmanın en üst mertbesi,
farkındalığın ilk mertebesidir
kelimesiz yürüyen menzile varır
yol kelimelerle işaret edilir,
anlatılamaz
bilgelik, kelimesiz yaşayabilmektir
karanlıkta yürüyen,
kendine yaslanan,
ne taşan ne az kalan,
yolda yol,
ateşte ateş,
su da su olan,
kendini her şey olacak kadar incelten,
varlığını varlıkla yokluk arasındaki sınıra yerleştiren,
duyan ama dinlemeyen,
gören ama bakmayan,
anlayan fakat bilmeyen,
olan ama yok olan
kişi bütün yolları tüketmiştir
yok olmak da bir olmaktır
yok olmak olmanın özüdür
her şey kendine özgüdür,
insan ise her şeye
her insan bir uçurumdur
uçurumun hakikati kendine düşüşüdür
insan suskusuyla ölçülür
insanın sudaki ağırlığı sıfırdır
yalnız sıfır kendini ifade eder
bütün sayılar başkaları içindir