Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Diger Sanatlar => Konuyu başlatan: midyad - Ekim 13, 2025, 11:11:10 ös
-
https://www.youtube.com/watch?v=1e9B31FLT-s&list=RD1e9B31FLT-s&start_radio=1 (https://www.youtube.com/watch?v=1e9B31FLT-s&list=RD1e9B31FLT-s&start_radio=1)
Floransa'ya adim attiginiz anda sehir sizi kendi ritmine cekiyor. Tas kaldirimlarin, tarihi sokaklarin ve kubbelerin arasinda yururken her adim bir gecmisin yankisini tasiyor. Cattedrale di Santa Maria del Fiore'nin kubbesi gokyuzune uzaniyor; insanin kendi kucuklugunu hatirlatan bir agirlikla. Kemerlerin, sutunlarin, fresklerin sessiz diliyle cevriliyorsunuz. Sehrin taslari bile sanki dua eder gibi.
Via dei Calzaiuoli boyunca Arno Nehri'ne dogru yururken sokak sizi kendi ritmine davet ediyor. Sagli sollu yukselen luks magazalarin vitrinleri, piril piril camlarin ardindaki renkli isiltilar... Bir vitrine yaklasiyorsunuz; bir an, yansimanizla goz goze geliyorsunuz. Ama o camin ardinda gordugunuz yalnizca yuzunuz degil, daha derin bir sey. Bu ani karsilasma, sizi bir anligina oldugunuz yerden aliyor. Gozlerinizin icinde, baska bir bakisla karsilasiyorsunuz. Bu, yalnizca o ani yasamis olanlarin anlayabilecegi sessiz bir karsilasma.
Ruzgar hafifce esiyor, Arno Nehri'ne yaklastikca sehrin sesleri yavasliyor. Su, isigin icinde titresiyor. Ponte Vecchio uzerindeki kuyumcularin vitrinlerinden yansiyan altin rengi parilti, yuzyillarin ellerinde yogrulmus bir zaman hissi birakiyor. Koprunun tas kemerleri, adimlarinizin altinda gecmisi fisildiyor. O an Floransa'da zaman cozuluyor; dunle bugun birbirine degiyor.
Agir adimlarla Museo dell'Opera del Duomo di Firenze'ye yoneliyorsunuz. Kapinin esiginde sehir bir anda disarida kaliyor; iceride bir serinlik, bir suskunluk hakim. Tas duvarlar, kalin kemerler, los isik... Adimlarinizin yankisi bile yavasliyor. Her sey bir hazirlik gibi.
Ve sonra, karsinizda: Pietà Bandini. Yasli bir adamin Tanri'yla ve kendi korkulariyla konusmasini andiran bir sessizlik icinde duruyor. Michelangelo'nun mermeriyle verdigi mucadele neredeyse duyulabilir bir siddetle orada. Nicodemus'un yuzune baktiginizda, sanatcinin kendi suretiyle karsilasiyorsunuz. Mermerin icinde sakli bir kalp var sanki, hem kirik, hem diri. Zamanin ellerinde yogrulmus bir teslimiyet.
O anda zihninizin derinininde bir yanki beliriyor. Yedi sessiz adimin hatirasi. Sessiz bir isik, tasin icinden suzuluyor. Bu, yalnizca o ani yasamis olanlarin anlayabilecegi bir sukunet. Mermerin icinde, kirilgan bir ölümsüzlük nefes aliyor.
Michelangelo'nun yasli ellerinden cikan bu eser, gencligin kusursuz bicimlerinden cok uzakta. Mermerin uzerindeki izler, yarim kalmislik hissi, her darbede insanin kendi sinirina dokunusu. Fakat iste tam da bu eksiklik, eserin kalbini olusturuyor. Pietà Bandini, yalnizca bir ölüm sahnesi degil; yasli bir insanin kendi sonuyla, kendi özüyle yüzlesmesi. Tasin icindeki sessiz bir dua.
O sessizligi sadece kelimeler tasiyabilir. Rainer Maria Rilke'nin dizeleri gibi:
"Belki her sey,
bizi sessizce izleyen bir yabancidir.
Ve biz, onun bakisi karsisinda
icimizde sakli olani taniriz."
Pietà Bandini'nin önünde durmak, zamani unutmaktir. Mermerin soguklugunu, sessizligini, tasin icindeki hayati hissetmektir... Ve orada, Floransa'nin kalbinde, tasin sessizliginde kendi yankinizi duyarsiniz.
https://www.youtube.com/watch?v=adudqtq2gBw&list=RDadudqtq2gBw&start_radio=1 (https://www.youtube.com/watch?v=adudqtq2gBw&list=RDadudqtq2gBw&start_radio=1)