Masonlar.org - Harici Forumu
Sanat => Benim Siirlerim => Gece Cenapları => Konuyu başlatan: kudüs prensi - Kasım 08, 2009, 04:34:11 ös
-
Mağrur muhtaçlığımıza başkaldırırcasına;
Her amaçlanışımızda,umutlanışımızda;
Muhtaçlığımızı bize yeniden anımsatırcasına:
Tüm yaşantımıza hükmeden yazgı...
Bitirilememiş,tüketilememiş sevdalarla var edilen umutlara hediye:
Düş kırıklıkları...
Ne olur anlayın beni!
Ruhum nefes alamıyor,
Bu çepeçevre kıstırıldığım suret kordonunda!
Bu yüzden,
illa ki yalnızlık diye haykırıyorum;
Bir kentin o soğuk zırhına bürünmüş,
Kaçabildiğim her tenha kuytulukta...
Yanan sigara tütününün çarşaf üzerindeki devinimi yorgun!
Sigaradan tüten ürkünç gölgeli duman yorgun!
Ben yorgun!..
İlk benim üzerime düşüyor gecenin ayazı:
Damarına bir zehir gibi dolan bu bilinmezlikte,
Üşümemek mümkün mü?..
Yine bir kan kokusu doluyor geceye...
Yine bir insanın kanıyla dolu bir kadehi,
Şerefe kaldırıyor hayat;
Kader namlusunu bir başka insana doğrultmaya hazırlanarak...
-
Merak ettim:) bu güzel Şiirlerin altında alıntı ya da başka birine ait olduğuna dair birşey yazmadığına göre Size ait sanırım. Gerçekten güzel Şiirler. Aslında ne kadar çok karşılaşılan bazı durumlarda içimizdeki Sevgi Potansiyeli biraz olsun zarar görse de sonuçta eğer sağlam bir kök misali toprağa kök salmışsa ilerleyen süreçte potansiyelinden bişey kaybetmediğine tanık olabiliyorum artık. Bence şöyle birşey söz konusu.. İçimizdeki Sevgi dağarcığını sadece bir kişiye sunmaktansa onu Doğaya, Evrene, Insanlara ve canlı -cansız demeden taşa toprağa bile dağıtabilirsek işte o zaman o potansiyel asla düşmez, düşmediği gibi de her daim canlı kalır.
Ben bunu yapmayı şimdi öğrendim :)
Sevgiler, Saygılar..