zaman ayaklarımız altından kayıp gidiyorken

[arteizm]

zaman ayaklarımız altından kayıp gidiyorken;
ve usul usul yıpranıyorken bedenlerimiz,
ardına saklandığımız bir çok sevdalarımız ile birlikte,
koskoca bir yaşamın son kavşağına doğru ilerliyoruz.
hak ettiklerimiz ve yaşadıklarımız her ne kadar birbiri ile örtüşmese de,
kelimelerle ayakta tuttuğumuz ruhlarımızı,
aklımızda yaşattığımızla arındırdık.
evet;
kaybettiğimiz zamandı belki.
ama kazandıklarımızı düşündüğümüzde ne önemi var ki.
'an'
zaman denen o karmaşanın içerisinde küçücük bir parçayken,
biz o parçaların farkında ve ardındaydık.
ardındalığımızın da farkındaydık.
gün bugüne devrediyorken bile aklımızda yaşatıyorken her şeyi,
bunca suskunlukla sıkıştırmışken yüreğimize o an'ları,
sabrın taşını deldi artık o suyun damlası.
güzel olan her şey için teşekkür etmek,
ve sonsuzun kapısını bir daha açmamak adına, kapatabilmek adına bu yazılanlar.
bir daha her kayışlarında yıldızlardan medet ummamak,
bir daha papatya aramamak için baharda,
ve bir daha şubatları beklememek,
nisanları, mayısları
sebep etmemek adına.
her zaman dediğim gibi; hak ettiğin mutlulukları yaşaman umudumla.
hoşçakal


2957
arté

[tuana]

..