Bana Yolculuk

[arte]

Ülkemin en yüksek tepesinde, gözümü ufka dikip kendimi seyrediyorum.
Ağzımdan içeri girerek soluğumu takip eden bir rüzgar gibiyim.
Derinlerimdeki sonsuzluğa açılan o kapıyı arıyorum.

Karanlıktayım.
Üstüme sinen korku ve endişeye aldırış etmeden ilerliyorum.
İçimde süren bir yolculuk bu.
Simsiyah ve bitmeyen yolda ne olacağını bilememek suskunluğumu arttırıyor.
Ruhuma yaklaştıkça az önce soluğumla birlikte çıktığım yolculuğumda aslında hep yanımda olan güneşin farkına varıyorum.
Endişem azalıyor.

Çevremdeki her şey adım adım şeffaflaşıyor.
Flu bir koridordayım.
İlerliyorum.
Bastığım yerin bir hissi yok.
Ve her adımda daha da yaklaştığım, yaklaştıkça kalbimin yerinden çıkacakmış gibi çarpmasına sebep olan heyecanım ile sadece önümdeki kapıya bakıyorum.
Görünmeyenler görünürleşirken etrafıma bakmak istiyorum.
Her şey yok oluyor.
Arkamdan sadece önüne bak diyen bir fısıltı duyuyorum.
Yeniden kapıya doğru çeviriyorum başımı.
Gözlerim artık sadece kapıda.
Ve ardındakileri hayal etmeye başlıyorum.
Ruhumun o birbiri içindeki karmaşıklığında ne yapmam gerektiğini düşündüğüm anda birden kapı açılıyor ve içeri giriyorum.
Ferahlatıcı serinlikte bir rüzgar hissediyorum.
Ama bu his tenimden çok beynimin içinde.
Ve dalga dalga tüm düşüncelerime yayılıyor.

Kendimi keşfediyor gibiyim.
Gözlerimin daha önce görmediği kadar net gördüğünü fark ediyorum.
Kilometrelerce ötede duran kartalı görüyorum.
Pençesi ile tuttuğu parşomende yazan ölümsüzlük fermanı ile güneşin doğuşunu seyrediyor.
İçtiğim şarabın lezzetini daha önce hiç tatmadığımı anlıyorum.
İçimde ateşlenen ve aklımda yalnızca dokunmak isteği uyandıran yumuşak ve ezgisel bir sese yöneliyorum.
Hazzın ilerisine taşımak için, kendimi kollarına teslim ediyorum.
Aydınlık bir mavilikte var olan bilgeliğin içinde derin bir uykuya dalıyorum.

Hiçbir şey düşünmediğim an işte bu an.
Uyandığımda zihnimin berraklığı ve düşünebildiklerimin sonsuzluğu ile ruhumun daha önce çözemediğim sorularına cevaplar buluyorum.
Her bir soru sonrasında beni ben yapan değerlerim gerçek şeklini buluyor.
Hızla değişime ve dönüşüme uğratan bir etki bu.
Ve bu etkinin bilincimdeki yansımasını izleyebiliyorum.
En son, ruhumu özgür kılıyorum.

İçimde huzuru hissettiğim anda gözlerimin önünde batan güneşi görüyorum.
Kendime defalarca baktığım bu tepedeki manzarada artık başka şeyler görebilmek beni yeni bir yaşama götürüyor.
Artık söylenmişleri olmayan bir yerdeyim.
Düşündüklerim ve sezgilerim ile kendimi oluşturabiliyorum.
En önemlisi; ruhumu biliyorum ve aklımı sınırsızca tanıyabiliyorum.

Tıpkı en baştaki gibi.


arte/1621