Rennes-la-Château Olayları - 19 (Noël Corbu)

[ADAM]

Kimileri, Rennes-la-Château ile Bérenger Saunière hakkında anlatılanları pek önemser; bunların “katışıksız gerçek” olduğuna inanır.

Kimilerine göre ise, bunların tümü hayal ürünüdür. Birisi bir “roman” yazmış, okuyanlar da bundan çok hoşlanmış, romantizme kapılarak inanmıştır. İnanmak istemişlerdir; tıpkı bir çocuğun, dinlediği masala inanması gibi. Nitekim Dan Brown’un romanlarına da “gerçek” diye inananlar yok mu?

Gerçi ne Rennes-la-Château köyü, ne orada somut olarak görülen öğeler ne de Bérenger Saunière ile diğer kişilerin adları uydurulmuştur. Hatta birtakım olaylar bile gerçeklerden alınmadır.

Ancak bunların tümü, belli veriler üzerine kurulu bir “tarihsel roman” gibidir.

Tüm bu anlatılanların uydurmaca olduğunu belirtenler, genel olarak şu görüştedir: «Uydurulmuş olanlar, olaylar değil, bunların ayrıntılarıdır. Çevre halkının öteden beri dilinden düşürmemiş olduğu lânetli hazine diye bir şeyin varlığıdır. Üstelik Bérenger Saunière’in onu bulmuş olduğudur.»

Elbette bir de bu işin içine İsa’nın mezarının yerine ilişkin inanılamaz bir konunun katılması ile iş iyice çığrından çıkarılmıştır.

Kimilerine göre; bu olayların tarihin derinliklerinde yitirilip gitmiş olan Merovenjler ile, çeşitli kurumlarla, özellikle Tapınakçılar, Rozkruacılar ve Masonlar, hatta Prieuré de Sion ile olan bağlantısı diye bir şey yoktur. Hatta ve hatta Prieuré de Sion diye de bir örgüt ya da organizasyon yoktur; tarihin hiçbir döneminde de olmamıştır. Bunlar sadece birer kurgudur. (İşte şimdi Sayın Amerbach beni alkışlayabilir.)

Bu anlatımların gerçek olmadığını ileri sürenler, ortaya birtakım sorular atar, tartışmayı polemiğe sürükler. Bérenger Saunière ve Marie Dénarnaud, hatta Henri Boudet hakkında anlatılanların kanıtını, belgesini sorarlar.

Böyle sorulara kesin yanıt verilemeyip, belge gösterilemeyip, bu bilgilerin sadece anlatımlara dayanarak derlendiği belirtilince, şöyle derler: «O zaman tüm bunlar sadece söylentidir. Varsayımdır. Gerçek değildir.»

Diyelim ki bu karşı çıkış, bu bakış açısı haklıdır ve asıl doğru olan da budur. O zaman da, bir başka soru gündeme gelir: «Böyle bir öykü niçin uydurulmuştur? Bu kimin işine yarayabilir?»

Bunun için ille de birtakım gizli ya da ezoterik örgütlerle, politik kurumlarla bağlantılar kurmaya çalışmanın gereği yoktur. Rennes-la-Château’da 1950’li yıllarda neler olduğuna şöyle bir göz atarsak anlarız.

Marie Dénarnaud öldükten sonra, Noël Corbu, mesken olarak villanın üst katına çekilip, alt katta “Hôtel de la Tour” adlı bir restoran açtı.

Önceleri gelen giden azdı. İşler iyi gitmiyordu. Ancak Bérenger Saunière hakkındaki öykü, müşterilerin ilgisini çekmek bakımından yararlı olabilirdi.

Bunun mutlaka böyle olduğunu ileri sürenler vardır. Hatta bu bağlamda, şöyle bir delil gösterilir: “Noël Corbu, 1943 yılında bir polisiye macera romanı yazmıştı. Roman piyasada hayli tutulmuş, iyi para kazandırmıştı. Rennes-la-Château ile ilgili olmak üzere anlatılanlar, o romandaki üslup ile bire bir örtüşüyor. Nitekim Marie Dénarnaud ile nasıl tanıştığını bir anlatışı vardır ki, bu bile başlı başına bir romantik öykü gibidir. Özellikle Marie’nin ona çok önemli bir sır vereceğini söylediğine ilişkin bölüm ile bunun sonrası, Noël Corbu’nun kurgusudur. Farkında bile olmadan, tümüyle kendi kafasından yarattığı bir öykü ile neredeyse tüm dünyanın ilgisini çekmeyi sağlamıştır.”

Elbette bu iddianın dayandırıldığı bir gerekçe var. O da şöyle: Noël Corbu, restoranına gelen müşterilerine, Rennes-la-Château ile yıllar önceki rahip Bérenger Saunière hakkında kendi kafasından uydurduğu bir öykü anlatmaya başlamıştı. Yemek yanında ilgi çekici bir atraksiyon... Öyle güzel anlatıyordu ki, müşteriler ilgiyle dinliyor, çok hoşlarına gidiyor, tanıdıklarına Rennes-la-Château’ya gitmelerini öneriyorlardı.