Uyuyan Güzel

[Melina]

Haziran bir gece yarısı
 Tenimde serin, gizemli ayışığı
 Altın kıyıları
 Nemli, baygın tütsüler yayan
 Dingin zirvelere
 Ezgiler eşliğinde akışan damlacıkları
 Usulca evrensel vadiye kanatlanan
 Ulaşılmaz, gizemli ayışığı...
 
Eğiliyor biberiyeler mezarına,
 Zambaklar dalgalara
 Çürüyor suskun yıkıntılar
 Göğsüne sarıp gecenin sisini
 Çekiliyor sonsuz uykuya
 Lethe gibi, bak! Nehir, bile bile
 Uyukluyor yatağında
 Hiç uyanmayacakmış gibi
 Irene'in yazgılarıyla yattığı yerde
 Uyuyor tüm güzellikler!
 
Ah, görkemli prenses! Gerçek olabilir mi-
 Bu pencere, kara geceye açılan?
 Ürkünç kımıltılar perdelerde
 Eğleniyor alaycı ruhlar ağaç tepesinde
 Sesleniyor her aralıktan
 Arsızca odanda dolaşan
 Bedensiz ruhlar, büyücüler
 Süslü kapağı altında gömütünün
 Gizlenmiş uyuyan ruhun,
 Uzayıp kısalıyor duvarlarda gölgeler
 Beyaz hayaletler gibi uçuşan...
 
Ah, sevgili prensesim! Hiç mi korkmuyorsun?
 Ne rüyalar görüyorsun?
 Belli ki uzak denizlerden gelmişsin
 Küçük bahçemizin sadık ağaçlarına
 Ne tuhaf rengin... Giysilerin...
 Saçlarının uzunluğu
 Ve bu dayanılmaz sessizlik!
 
Prenses uyuyor! Ah, bırakın uyusun
 Kutsal sığınağında Tanrı'nın, derin derin
 Bir kez daha kutsal kılınsın bu oda
 Bu yatak, melankolik, bir kez daha!
 Yalvarırım Tanrım, gözleri açılmadan
 Gömütüne hayaletler uğramadan
 Uyusun prensesim!
 
Aşkım uyuyor! Ah, bırakın uyusun
 İncitmesin solucanlar bedenini
 Uyusun sonsuza dek
 Yaşlı ormanın loş kuytularında
 Açılsın yüksek kemerleri gömütünün
 Dağıtarak karanlığı ansızın
 Üzerinde işlemeli tabut örtüleri
 Anımsatır atalarının cenazesini
 Utkulu, sevinçli, huzur verici...
 
Küçük bir kızken
 Taş atardı prenses
 Ayrıksı bir gömüt kapısına
 Bir yankı daha, her taşla
 Ürkerdi düşüncesinden bile,
 Günahkar çocuk, biçare!
 Ölünün iniltisiydi, yükselen gömütten...

Edgar Alan Poe

http://www.siirperisi.net/siir.asp?siir=3931