HAYATTA NE KADAR GERÇEKÇİYİZ?

[Prenses Isabella]

İnsan olarak bazılarımız ''İçim beni yakar, dışım Eli (başkasını) yakar'' diyenlerden misiniz? Hayata bakış açımız elbette birbirimizden farklı olacaktır ancak gene de gerçekten olduğumuz gibi görünüyor muyuz? Ne derece en başta  kendimize sonra başkalarına ve hayata samimiyiz? Kendimizi yeterince tanıyor muyuz ya da şimdiye dek tanıyabildik mi?
Yaşadığımız acı olayları bir başkasına farklı göstererek kendimizi çok mutlu bir yaşam mı sürdürdüğümüzü sanıyoruz? Gerçekten bu düşünceyle hareket eden İnsan varsa en baştan söyleyeyim kendimizi kandırıyoruz. Gerçekten hayatımız boyunca kime ne şekilde kendimizi gösterdik ya da farklı imajlar yarattık? Ancak sonunu hepimiz biliyoruz ki su gibi hayal olmaktan geçemiyecektir, en iyisi kendini olduğun gibi göster! Sonunda kazanan biz olalım diye!
Çevremizde hep gördüğümüz şey; birilerinin sürekli olarak yaşamlarını özel olarak gösterip başkalarını kıskandırmakla zamanlarını geçirirler, oysa biliniyor ki yaşam ortaktır. Hangi yaşamda olursal olalım sonuç itibariyle gideceğimiz yer aynıdır.
Bazılarımızın ön plana çıkardığı kendi yeteneklerini İnsanlık adına kullanmaları çok güzel ve takdir edici bir olayken aynı durumu bir başkasına üstünlük sağlayarak kullanmaları çok üzücü bir olaydır. Acı vericidir. Neden çünkü bizlere verilen bu yetenekler maalesef bize ait değildir. Ancak kendilerine verilen yaşamları İnsanlık namına Hizmet amaçlı kullanabilirsek ne mutlu bize aksi halde sonu korkunç bir yıkım olmaktan öteye gidemeyecektir.
 

[Prenses Isabella]

Aslında yazacağım konu bunun bir değişik rengiydi ancak aceleyle yazdığım için konu bu şekle büründü fakat hemen hemen aynı olaydan bahsedeceğim için benim açımdan bir sorun yok ve şunu önemle belirtmek isterim ki; yaşadığımız dünyada sürekli olarak birşeylerin peşinden gideriz. Ancak ulaştığımız hedefe varınca büyük bir şok durumunu yaşarız, tabi söylediğim durumlar bir başkası için önem taşımayabilir ancak genel geçer olarak kabul ettiğim gerçeklerden birisi de budur! Ulaştığımız hedef ne olursa olsun bizim için herşeyin bitmiş olduğu anlamına gelmez. Ne yaparsak yapalım asla mükemmelliğe ulaşamayız. Tabi bu durum sadece fiziksel yani maddi alem için geçerlidir. Ruhsal açıdan ise Olgunluk yeteri ve istenilen duruma gelince mükemmellik olayı söz konusu olabilir.
Dış güzelliğimizi ve maddiyatımızı ne kadar çok mükemmel hale getirmeye çalışırsak çalışalım mutlaka bir tarafımız eksik kalacaktır ve eksikliklerimizi tamamlamaya çalıştığımız taktirde ise maalesef istenilen kusursuzluğu yakalayamayız. Demekki çıkarmam gerek anlam kendimi Ruhsal yönden olgunlaştırmam gerekliymiş!

[Prenses Isabella]

Yaşam Dersleri; bunun için mi gönderildik Dünya'ya? Bir öğrenci gibi yetişip geçmek zorunda olduğumuz dersleri veremediğimiz zaman sınıfta mı kalıyoruz? Ne zaman, nerede ve neyle sınanacağımızı bilemediğimiz bu dünyada nasıl ve ne şekilde hareket etmeliyiz ki Yaratıcı'ya tekrardan dönelim? Şahsen ben kendime güvenmem hiçbir şekilde ve hiçbir yönde; neden derseniz İnsanoğlu ne kadar çok tedbirli olursa olsun mutlaka hata yapacaktır. Öyle ki bu hatanın derecesi umarım İnsanoğlunun Tanrı'ya kavuşmasını engelleyecek derecede değildir. Peki ''Garanti'' nedir? Herkes için uygun görülen Garanti Boyutu kişiden kişiye mi değişir yoksa Evrensel midir?
Yaşamın Anlamı, amacı, varmak istediği yer; kişiden kişiye göreceli olarak değişkenlik gösterebildiği gibi haliyle de garanti olayı da sanırım aynı ölçütte işlerlik kazanacaktır.